„Знаете ли колку е лошо чувството кога ја затворам продавницата (работам во бутик) и едвај чекам да излезам, да ги спуштам ролетните, да се облечам, да ја затворам вратата, а влезете вие, препотентни господа, полни во себе, вообразени, без поздрав и извинување, барем?
Гледате дека затворам, а се однесувате како да штотуку започна работното време. Со оглед на тоа дека имам камери, понекогаш ќе почекам, ќе услужам, но кога ќе ве видат вас во продавницата влегуваат и други и други и така секогаш морам да останам прекувремено, поради онаа, на сите добро познато „ само да видам“.
Епа, сега практикувам, штом ќе помине последната минута од работното време им кажувам дека затворам, да дојдат следниот пат. Не е тоа важно, можам да се оправдам кај сопственикот, а и да не можам, поентата е во вашиот став, гледате дека е затворена вратата, каде сте тргнале? И уште пак се наоѓате увредени кога ќе ви кажам да дојдете друг пат. Па и ние имаме живот, тој не ни се сведува само на работа. Можеби имам автобус, свои обврски, едноставно не сум должна и чао“.
