Абдул Гани Барадар, талибански лидер ослободен од пакистански затвор на барање на Соединетите држави пред помалку од три години, излезе како неприкосновен победник на Дваесетгодишната војна.
Додека Маулви Хибатулах Акунџада е севкупен лидер на Талибанците, Барадар е нивниот политички лидер и најјавна личност. Се вели дека ја напуштил својата канцеларија во Доха во Кабул во неделата вечерта. Во телевизиска изјава за падот на Кабул, тој рече дека вистинскиот тест на Талибанците штотуку започна и дека тие мора да и служат на нацијата.
Враќањето на Барадар на власт ја отелотворува неспособноста на Авганистан да избега од крвавите окови од минатото. Приказната за неговиот возрасен живот е приказна за постојан, немилосрден конфликт во земјата, пишува „Гардијан“ .
Роден во провинцијата Урузган во 1968 година, тој се бореше во авганистанските муџахедини против Советите во 1980 -тите. Откако Русите беа протерани во 1992 година и кога земјата западна во граѓанска војна меѓу ривалските воени водачи, Барадар формираше медреса во Кандахар со неговиот поранешен командант и славен зет, Мохамед Омар. Двајцата врвни кадии беа ко-основачи на Талибанците, движење предводено од млади исламски научници посветено на верското прочистување на земјата и создавање на емират.
Поттикнати од верска ревност, раширена омраза кон воените лидери и значителна поддршка од пакистанското разузнавање меѓу службите (ИСИ), Талибанците дојдоа на власт во 1996 година по серијата неверојатни освојувања на провинциските престолнини што го изненадија светот. Барадар, заменик на Омар, за кој се веруваше дека е многу ефикасен стратег, беше клучен архитект на тие победи.
Барадар имаше голем број воени и административни улоги во петгодишниот режим на Талибанците, а додека САД и неговите авганистански сојузници го соборија од власт, тој беше заменик-министер за одбрана.
За време на дваесетгодишниот егзил на Талибанците, Барадар имаше репутација на моќен воен лидер и суптилен политички оператор. Западните дипломати го сметаа за крило на Кат Шура – талибанското прегрупирано раководство во егзил (забрането во Русија) – кое беше најотпорно на контролата на ИСИ и најсоодветно за политички контакти со Кабул.
Администрацијата на Обама, сепак, повеќе се плашеше од неговата воена експертиза отколку што се надеваше за неговите наводно умерени склоности. ЦИА го пронајде во Карачи во 2010 година и во февруари истата година го убеди ИСИ да го уапси.
„Фаќањето на Барадар во голема мера беше охрабрено поради неговата улога во војната, а не поради веројатноста одеднаш да склучи мир“, рече поранешниот функционер. Факт е дека Пакистанците се држеа до него во текот на сите овие години во голем дел затоа што тоа им го побараа САД “.
Меѓутоа, во 2018 година, позицијата на Вашингтон се смени и авганистанскиот пратеник на Доналд Трамп, Залмај Калилзад, побара од Пакистанците да го ослободат Барадар за да може да ги води преговорите во Катар, врз основа на верувањето дека ќе биде задоволен од договорот за поделба на власта. „Никогаш не сум видел вистинска поддршка за таа точка, но таа само зеде некаква митска идеја“, рече поранешниот службеник.
Барадар го потпиша Договорот за Доха со Соединетите држави во февруари 2020 година, што администрацијата на Трамп го поздрави како напредок кон мирот, и кој сега дејствува само како поставување на целосна победа за Талибанците.
По договорот меѓу САД и Талибанците да не се борат едни со други, требаше да следат разговори за поделба на власта помеѓу Талибанците и кабулската влада на Ашраф Гани. Тие разговори се сопнаа со мал напредок, и сега е јасно дека Барадар и Талибанците играа веќе некое време, чекајќи Американците да заминат и се подготвуваат за последната офанзива. Барадара го научи животот со трпение и доверба во конечната победа.
