Еден од најголемите градови во светот, Мексико Сити, тоне незапирливо и тоа повеќе не може да се спречи, тврдат научниците.
По вековно континуирано вадење вода од подземните слоеви, коритото на езерото на кое се формираше овој град стана многу суво, поради што глинените плочи на речното корито започнаа да пукаат со незапирлива брзина, покажуваат најновите научни анализи Најави „Наука алерт“.
Оваа состојба не се заканува само на инфраструктурата во градот, туку и на водоснабдувањето на милиони луѓе во град со повеќе од 21 милион жители.
Иако експлоатацијата на подземните води беше запрена во 1950-тите, научните податоци и снимки од последните 115 години, како и податоците од GPS од последните 24 години, покажуваат дека градот продолжува да тоне со несмалено темпо.
Експертите открија во североисточниот дел на градот, на место кое сè уште не е урбанизирано и каде до неодамна не е забележано слегнување, дека областа тоне со брзина до половина метар годишно.
Дури и да се зголеми нивото на подземните води, нема да има надеж за обновување и подигнување на потонатите делови, како и за изгубениот капацитет на подземните води, велат научниците.
„Поради постојаната тежина на огромниот град и постојаното губење на подземните води, неизбежно се случува натамошно тонење на почвата. Особено загрижувачки е фактот што тонат и оние региони во градот кои сè уште не се толку оптеретени со урбанизацијата“, предупредува геотехничкиот инженер Еди Бромхед од Универзитетот Кингстон.
Научниците забележале на почетокот на 20 век дека градот тоне со брзина од околу осум сантиметри годишно. До 1958 година, тоа веќе се влошуваше со стапка од 29 сантиметри годишно, кога градските власти одлучија да ја ограничат количината на вода испумпана од бунарот во центарот на Мексико Сити. Стапката на слегнување оттогаш падна и се врати на помалку од девет сантиметри годишно, но во последните две децении снимките со поголема резолуција открија дека историскиот центар на градот тоне со стапка од 40 сантиметри годишно.
Експертите веруваат дека слоевите од глина под градот може да се набијат за 30 проценти и дека, иако тоа нема да се случи за уште околу 150 години, скоро ништо не може да се стори за да се спаси Мексико Сити.
Како што велат, горниот слој на глина е веќе набиен за 17%, а тоа е „неповратен процес“.
Не сите делови на градот тонат со иста брзина. Некои области веќе потонаа под оригиналното корито на езерото, додека други останаа на малку повисоко тло.
Сето ова доведува до поголем ризик од интензивно пукање на површината, што може да ја оштети инфраструктурата и да предизвика загадување на водата за пиење.
Дождот и водата од изворите на планините околу Мексико Сити исто така го зголемуваат ризикот од поплавување во потонатиот град.
Бидејќи глината под градот продолжува да тоне и да пука, експертите стравуваат дека канализацијата и другите загадувачи ќе навлезат во подземните води, особено ако ги донесат порој по обилните дождови и како резултат на вода што тече од планините.
Во моментов, 70 проценти од водата за пиење во градот доаѓа од извори на подземни води, поради што се исцедуваат канализациите во овој регион. Доколку овие извори се загадени, може да има криза поради недостаток на вода.
Степенот на кризата што може да влијае на главниот град на Мексико покажува и фактот дека во моментов дури 1,1 милиони домови во овој град немаат пристап до безбедна вода за пиење.
Побогатите жители на градот, засега можат да си дозволат да се преселат во помалку загрозени области или да се снабдуваат со вода за пиење од други места. Но, ако нешто не се направи наскоро, овие безбедни области може да потонат заедно со остатокот од градот.
