Вторник, 16-ти октомври 2007 година, 9 часот наутро добив повик од другарка која плачејќи ми рече „Тоше загинал во сообраќајна несреќа”. Не сакав да верувам. Го вклучив радиото и слушнав негова песна, ја сменив станицата мислејќи дека случајно така се погоди, но повторно негова песна. Ми се пресекоа нозете, рацете ми трнеа и почнав да треперам, исто како и во овој момент додека пишувам.
Денес, 13 години по трагичната смрт на Тоше Проески, се сеќаваме на нашиот ангел преку текст напишан од еден од неговите најголеми фанови.
Неговиот лик, дело и хуманост ќе бидат засекогаш врежани во нашите сеќавања, но да не дозволиме и младите генерации да не дознаат каков човек беше тој.
Го пренесуваме текстот напишан од Грациела Петровска за CRNOBELO.com во целост:
Недела, 25-ти јануари 1981 година, 11 часот наутро. Во градот под Марковите кули на свет дојде новиот член на семејството Проески. Мало и слатко детенце со специфични очи кои му даваа посебна убавина на неговото секогаш весело и насмеано лице. Му дадоа име Тодор кое значи „Дар од Бог”.
Уште како мал тој бил многу срамежлив, растен во Крушево во скромно и сиромашно семејство, но со огромна желба и дарба за пеење.
Неговиот прв јавен настап се случува во 1992 година, на фестивалот Златно славејче на негови 11 години. Патот кон ѕвездите му започнува во 1997-ма кога настапува на фестивалот Макфест со песната „Пушти ме”.
Сите се прашуваа кое е ова дете со ангелски глас. Бидејќи потекнувам од музичка фамилија која ги следеше сите изданија на Макфест, така и оваа 1997-ма на мои 6 години будно го следев фестивалот, а кога се појави тој во дневната соба настана молк.
Тогаш првпат дознав за Тоше и во истиот момент стана мој идол, а и на многу други девојки. Уште тогаш ја препознавме неговата скромност и големина.
На моја 8 годишна возраст го добив првиот споменар (за помладите генерации кои не знаат, споменарот е украсна тетратка во која пишувавме за значајните случувања и за нашите емоции.)
Првата розова страница од овој споменар беше напишана токму за Тоше со наслов „Кога се заљубив првпат” и во него беше испишано: „Мојата прва љубов е Тоше Проески. Во него се заљубив од прв поглед. Го сакам, и ќе го сакам. Убав е и згоден. Тој е пејач, мора да го знаете. Надобриот пејач во Македонија. Првата моја љубов никогаш во мојот живот нема да ја заборавам.”
Како поминуваа годините, така Тоше добиваше сѐ поголема поддршка и слава. Сите девојчиња лудуваа по него. Една од нив бев и јас.
На само 10 години бев толку луда по него што некако успеав да го дознаам неговиот мобилен број (тетка на моја другарка беше новинар па се смилува и ми го даде).
Секојдневно му се јавував и му оставав десетици пораки на мобилната секретарка: „Те сакам многу Тоше”, “Ти си мојот единствен идол”, “Те обожавам”, “Многу сакам да те запознаам”, “Те молам јави ми се” и слично.
Една вечер околу 22 часот, со мајка ми гледавме филм. Заѕвони фиксниот телефон и мајка ми потрча да се јави. По нејзините зборови „Да….Да јас сум….аааа така…Да овде е…” не можев да сфатам кој се јавил, но видов дека има огромна насмевка на лицето и нејзините образи почнаа да се зацрвенуваат.
Наеднаш се сврте кон мене и рече „За тебе е, те бара Тоше”. Во тој момент се стаписав, но не поверував бидејќи често сите правеа шеги на моја сметка затоа што знаеја колку многу го сакам, па реков „Ајде не ме зезај”. Мајка ми инсистираше да се јавам уверувајќи ме дека Тоше ме бара и навистина беше така.
Се претстави и рече „На телефон е Тоше Проески. Видов дека си ме барала многу пати и си ми оставила многу слатки пораки, па не можев да одолеам на толку мило девојче и да не ти се јавам да ти се заблагодарам.” Ете, толку голем човек беше! Срце како планина, полно со искреност и добрина, полно со љубов која несебично ни ја даваше на сите нас.
Нормално, од утредента почнав да раскажувам на сите најблиски во училиште, но никој не ми веруваше и тоа не ми беше важно бидејќи јас ја имав таа чест да разговарам со него и сум бескрајно благодарна за тоа.
Многу набрзо по оваа случка, мојата другарка (чија тетка беше новинар) славеше роденден во Градскиот парк во Скопје. Тој ден добивме информација од тетката дека Тоше треба да пристигне во секој момент бидејќи ќе гостува во Сител телевизија.
Откако ни јави дека пристигнал, јас со цела моја сила се стрчав за прва да пристигнам пред телевизијата и да го видам. Трчајќи со брзина на светлината го здогледав од далеку и во тој момент се свртев кон другарчињата кои трчаа позади мене и извикав „Дечки Тошееееее”.
Се симнав по скалите и веднаш му се фрлив во прегратки. Не можев да ги сопрам солзите од радост и не сакав да го пуштам од прегратка, сакав да трае вечно. Тоше ме гушкаше и ми ги бришеше солзите, велеше „Немој сонце, не плачи. Тука сум, не плачи”.
Од солзите му ја наводенив бело-црвената маица, а од возбуда му ги бутнав наочарите. Сите други чекаа на ред за да го изгушкаат. Бидејќи со себе не носевме ниту хартија ниту пенкало за автограм, позајмивме од чичкото кој стоеше до нас и продаваше семки и сончоглед.
И покрај автограмот на хартија, јас побарав да ми се потпише на внатрешноста од зглобот на раката. Со месеци ја заштитував раката со најлон и ја држев во вис додека се бањав 😊 а од време на време го повторував потписот за да не избледи. Тоа беше најубавиот ден во мојот живот.
Сонував за тоа дека ќе се омажам за него (детска љубов) па сите роднини и пријатели знаеја често да ме задеваат за тоа. Еднаш дури се скарав со мајка ми која не сакаше да ме носи во Сител телевизија да го видам, па плачејќи и реков „Ама ти не разбираш, јас ќе се омажам за Тоше”.
Додека бев член на еден клуб за модерен балет, си замислував дека можеби некогаш мене ќе ме одберат да играм на негов спот или концерт. Тоа беа детски и слатки имагинации и соништа, но исполнети со многу љубов.
Го следев секој негов чекор, ги учев сите нови песни, присуствував на скоро сите негови концерти кои не сакав никогаш да завршат.
Со издадени 7 албуми, безброј хитови, многу спотови и концерти Тоше стана најпопуларниот пејач на Балканот и пошироко. Тој важеше за голем хуманитарец и никогаш не забораваше на најраливите, па затоа голем дел од неговите концерти беа хуманитарни и сите средства ги донираше на оние на кои им е најпотребно.
На 5-ти октомври во 2007-ма година, го одржа неговиот последен концерт на Градскиот стадион во Скопје.
Пред концертот на другарките им реков „Ова ќе биде најубавиот концерт до сега”. Се чувствував прекрасно, играв, пеев најсилно што можев, како никогаш претходно.
Кога се појави на сцената и клекна на колена се случи нешто чудно во мене. Се наежив од глава до пети, чувствував морници и плачев. Ги вклучивме мобилните телефони и повторно го направивме за него познатото ѕвездено небо, а тој рече „Сакам да сум таму. Сакам слика, сликајте ме со ѕвезденото небо.”
Тогаш не знаев зошто владее таа чудна енергија која правеше да се чувствувам така. Но, имаше нешто магично. И на овој концерт не испрати со неговиот познат израз „Ве сакам сите”.
Славата воопшто не го промени. Остана скромен и дарежлив. Не заборави кој е и од каде доаѓа. Несебично нѐ учеше на вистинските вредности во животот. Велеше „Не сакам да ми симнувате капа, сакам само да се гордеете со мене”. И бевме горди и сѐ уште сме многу горди што имавме можност да го запознаеме овој Дар од Бога кој прерано нѐ напушти.
Вторник, 16-ти октомври 2007 година, 9 часот наутро добив повик од другарка која плачејќи ми рече „Тоше загинал во сообраќајна несреќа”.
Збунето прашав кој Тоше, а таа го кажа тоа што никогаш не сакав да го слушнам – Тоше Проески. Реков не се глупирај, нема шанси, тоа е уште една од многуте афери кои излегуваа за него, а таа ме убедуваше дека се зборува на сите радија и телевизии.
Го вклучив радиото и слушнав негова песна, ја сменив станицата мислејќи дека случајно така се погоди, но повторно негова песна. Го вклучив и телевизорот и на екранот се појави неговата слика со натпис “In memoriam”…
Ми се пресекоа нозете, рацете ми трнеа и почнав да треперам, исто како и во овој момент додека пишувам. Во градиве се појави огромна болка, како некој да ми ја корне душата. Не можев да се соземам.
Тој ден сите се упативме на Градскиот плоштад во Скопје каде илјадници луѓе спонтано се собираа да ти оддадат почит. Остававме твои слики, ти испишавме илјадници пораки со кои сакавме да ти искажеме колку те сакаме и колку боли оваа ужасна вест.
Градот беше полн од народ и автомобили, но овојпат не беа со насмеани лица бидејќи одат на твој концерт. Овојпат на секое лице, старо, младо, машко или женско имаше солзи кои не можеа да се сопрат.
Превземено од Црно бело
