Група студенти од престижен факултет прославувале годишнина од завршување на студиите. Тие по тој повод дошле во посета на еден стар професор, а во текот на посетата започнале да зборуваат за работата: студентите се жалеле на разни пoтeшкoтии и животни пpoблeми.
Професорот заминал во кујната да свари кафе, а кога се вратил, на послужавникот носел шолји со различни големини и од различен материјал: некои биле пластични, некои стаклени, некои порцелански, имало евтини, скапи.
Кога студентите си го поделиле кафето меѓу себе, професорот рекол:
“Имајте на ум дека прекрасните шолји се paзгрaбaни, додека евтините останаа на послужавникот. И иако е нормално да го сакаме најдоброто за себе, тоа е сепак извор на сите наши cтpeсoви и пpoблeми.
Сфатете дека самата шолја не го прави кафето подобро. Најчесто е едноставно скапа, но понекогаш дури и го сокрива она што го пиеме. Всушност, сè што сакавте беше кафе, а не шолја. Но, намерно го избравте најдоброто, а потоа погледнавте што “згpaбилe” другите.
Сфатете: животот е кафето, а парите, работата, положбата во друштвото – тоа се шолјата. Тоа се само алати за одржување на животот. Каква шолја имаме не го одредува квалитетот на нашиот живот. Понекогаш сме толку сконцентрирани на шолјата што не сфаќаме дека треба да уживаме во кафето.
Најсреќните луѓе не се оние кои имаат сè најдобро туку оние кои го извлекуваат најдоброто од она што веќе го имаат”.
