Секоја година, во Америка се произведуваат од 33 до 36 милиони новогодишни дрва, а од 50 до 60 милиони во Европа. Во 1998 година, во Америка имало околу 15,000 одгледувачи. Во истата година, проценето е дека американците трошат 1.5 билиони американски долари за новогодишни елки.
Елката е украсно дрво, обично зимзелено иглолисно како што е смреката, борот или елка, традиционално поврзани со прославата на Божиќ. Вештачката елка е предмет направен да личи на дрво, најчесто направен од поливинил хлорид (ПВЦ). Дрвото традиционално се украсува со прехранбени производи како што се јаболка, ореви или урми.
И поставувањето и рacтуpaњeтo на елката се поврзани со одредени датуми. Традиционално, новогодишните дрва не се украсуваат до Бадник (24-ти декември) или, во традициите на славење то на Божиќ отколку на првиот ден од Божиќ, 23 декември и потоа рacтyрeнo на денот по Водици (5 Јануари), да има дрво пред и по овие денови се сметало дека носи нecрeќa.
Во многу области, стана вообичаено да се постави новогодишно дрво на почетокот од сезоната. Некои семејства во САД и Канада поставуваат елка веднаш по американскиот Ден на благодарноста (четвртиот четврток од ноември), а новогодишните декорации се појавуваат дури и порано во продавниците, најчесто денот по Ноќта на вештерките (31 октомври).
Некои домаќинства не ги поставуваат дрвата се до втората недела од декември и ги оставаат до 6-ти јануари (Водици). Во Германија, традиционално дрвото се поставува на 24-ти декември и се растура на 7-ми јануари, иако многумина започнуваат две недели порано, а во римокатоличките домови дрвото го чуваат и до 2-ри февруари. Во Италија и Аргентина, заедно со многу земји во Латинска Америка, новогодишното дрво се поставува на 8-ми декември и се растура на 6-ти јануари. Во Австралија, новогодишното дрво обично се поставува на 1-ви декември, една недела пред летните училишни одмори, со исклучок на Јужна Австралија, каде што повеќето ги поставуваат своите новогодишни дрва по божиќните церемонии во ноември.
Некои традиции укажуваат дека божиќните дрва треба да се чуваат не подоцна од 2-ри февруари, на празникот на Воведение на Исус во храмот (Сретение), кога божиќната сезона се затвора. Некои суеверија велат дека претставува лош знак ако зеленилото од Божиќ не се отстрани до Сретението на Ева.
Новогодишните украси и неколку видови на венци или ленти вообичаено се користат за декорација на новогодишните дрва. Сребрените новогодишни украси се покасно воведени. Обоените стаклени украси се специјалност на фабриките за стакло во Лауча во втората половина на 19-ти век, и оттогаш стана голема индустрија, со познато дизајнерско име. Играчките се уште една заедничка декорација, кои се состојат од мало шупливо стакло или пластика, покриени со тенок метален слој за да изгледаат рефлективно и со дополнителен слој на тенок пигментен полимер за колорит. Најчесто се осветлува со електрични светилки. На врвот на елката обично се става ѕвезда или ангел.
Некои индивидуални декорации вклучуваат мешавина од семејни традиции и лични вкусови, дури и мал непривлечен украс наследен од родител или татко на родител, може да има значителна емоционална вредност и да му се даде место на гордост на елката.
Спротивно на тоа, дрвата украсени од страна на професионални дизајнери за стоковни куќи и други институции, најчесто имаат „тема“, збир на доминантни бои, на повеќе примероци од секој вид на украси и поголеми декорации кои можат да бидат покомплицирани за правилно поставување.
Во 18 век, најпрво се осветлувала со свеќи, кои со електрификација исто така може да бидат заменети со божиќни светилки. Денес, постои голема разновидност на традиционалните украси, како што се венец, златникави украси, бонбони. Ангел или ѕвезда може да се постави на врвот од дрвото да претставува главен на ангелите или ѕвездата од Витлеем од Христовото раѓање.
Обичајот за Божиќна елка е развиен во почетокот на модерна Германија со претходници од 16-от и евентуално 15-от век, кога „побожните христијани донелеукрасни дрва во своите домови“. Божиќното дрво стекна популарност и по Германија за време на втората половина на 19-от век. Исто така ова дрво било познато и како „Божиќ-дрво“, особено во дискусиите за своито фолклорно потекло.
Најчесто употребуваните видови се ела (Abies), кои се во предност, бидејќи не им опаѓаат иглите од гранките кога се сушат, како и долгото задржување на боја и мирис, но исто така се користат и други видови.
