INFOMAX.MK

Синиша Вуковиќ бил сам, газда во своето село. Бил фармер во Барања, село во Хрватска меѓу Србија и Унгарија, каде што имал своја фарма со 100 крави, свињи, овци, живина и сета потребна механизација.

На почетокот тој и неговиот брат се снашле многу добро, како што треба, и така живееле и работеле осум години. Но, во еден момент, вели Синиша, цената на млекото во Хрватска толку паднала, а тој имал голем кредит, што морал да продаде сè – и добитокот и машините. Со тие пари ја отплатил хипотеката, за да не остане без куќа и имот. За среќа, сега го дава под закуп земјиштето што некогаш сам го работел.

Како живеел на село

Станувам во 4, пијам кафе, па одам во штала, молзам крави, ја чистам шталата со вили, па го доставувам млекото, кога ќе завршам, оди на поле… Од 100 крави , молзиш 50 и 50 телиња, а ние имавме околу 1.100 литри дневно по 50 крави… – вели Синиша, кој додава дека се било во ред кога ја купиле млекарницата Беље, инаку позната уште од времето на СФРЈ.

„Нема запирање кај Германците“

Синиша раскажува и какви му биле почетоците… Кога се качил во автобусот за Германија имало солзи, стариот татко плачел по него, мајка му веќе починала… Се сеќава на тоа, како стоел татко му на вратата од куќата и плачел, прашувал каде оди…

Тој вели дека е болно кога ја напушташ својата земја и одиш во туѓа.

Кога автобусот стигна во Загреб, сакав да почнам да му викам на возачот да застане, дека сакам да се вратам дома – вели овој Славонец, чија прва работа била кај месар.

Германскиот газда толку ги натерал да работат што, како што вели, комбинезонот му бил толку влажен од пот по смената што можел да ги цеди алиштата.

Германецот не ти дозволува ни да земеш хартија за да ја избришеш потта од челото, туку ќе ти ја избрише потта – се, само да не престанеш да работиш. Нема запирање кај Германците, вели Синиша.

Во кланицата работел шест месеци и вели дека тие шест месеци му биле најтешки во животот.