(Видео) Самуилова Бугарија е носител на прабугарската државна традиција – Коските на царот треба да останат таму, на бугарска територија

Бугарија на Самуилова е носител на прабугарската државна традиција. Оваа традиција била зачувана во текот на целиот период на постоењето на Првата бугарска држава – од нејзиното создавање под Аспарух до нејзиното пропаѓање под наследниците на Самуил, вели бугарски професор на БГНЕС.

Провокациите од страна на Бугарија не престануваат, а македонските власти се неми за ваквите секојдневни бугаризирања на македонските историски личности.

Во продолжение целиот текст на БГНЕС.

Првите Бугари на Балканот не биле Бугарите Кубер или Аспарух. Првите Бугари се населиле на териториите на денешна Македонија уште во времето на царот Анастасиј (491-518)

Судирот меѓу царот Самуил и царот Василиј траел 50 години и бил најдолгиот воен конфликт на Балканот пред доаѓањето на османлиските освојувачи.

Гробот на цар Самуил на островот во Малото Преспанско Езеро е знак на бугарското присуство таму и овој знак треба да остане таму.

Ова во интервју за БГНЕС го вели историчарот проф.д-р Георги Николов, кој пред неколку дена ја објави книгата „Од историјата на Бугарија на Самуилова“.

На денешен датум во 1014 година се случила битката кај тврдината Кључ, каде Василиј II им нанел смртоносен пораз на Бугарите, што довело до смрт на Самуил.

„Најстар син“

Едно од важните откритија на проф. Николов е дека цар Самуил не е најмладиот син на комитот Николај и неговата сопруга Рипсимија.

„Внимателното испитување на изворите покажува дека цар Самуил не бил најмладиот од четворицата браќа Комитопули, туку најстариот. Моите основи се засноваат на старозаветната библиска приказна, каде ликовите со овие имиња се во сосема поинаков редослед. Од една страна, Самуил имал име што на хебрејски јазик значи „даден од Бога“, „пожелен од Бога“. Ова е обично карактеристика на првороденото дете кое дошло кај родители кои долго време немаат деца. Од друга страна, самата активност на Самуил, неговите постапки покажуваат дека тој веројатно бил најстариот од четворицата браќа“, вели специјалистот за средновековна историја.

Во изворите на Јован Скилица и Јован Зонара, тие биле наведени по следниот редослед – Давид, Мојсеј, Арон и Самуил. Според проф. Николов, вака е редоследот на нивната смрт: прв умира Давид, по него умира Мојсеј, по наредба на Самуил е убиен Арон и на крајот умира самиот Самуил.

Медијавистот нуди и нова идентификација на гробовите откриени на островот Свети Ахил во малото Преспанско Езеро од археологот проф. Николаос Муцопулос.

„Во првите два гробови, родителите на Самуил, Николас и Рипсимија и неговиот брат Давид беа погребани или повторно погребани. Третиот гроб очигледно е на Самуил, каде што се пронајдени коските, кои се зачувани до денес. Во четвртиот гроб се закопани неколку лица, претпоставувам дека тоа се смртните останки на Гаврил-Радомир и на дел од неговото семејство, кои исто така беа погубени по наредба на новиот цар Иван Владислав“, изјави проф.Николов.

Самуиловото царство – продолжение на прабугарската традиција

Во раниот бугарски среден век, кој траел на Балканот од VII до XI век, постоел еден многу важен елемент кој доминирал во државниот став. Ова е прабугарската државна традиција.

„Пробугарската државна традиција беше зачувана во целиот овој период, без разлика на покрстувањето. Само верскиот плик се смени по 865 година, кога Бугарија го прифати христијанството. Колобриите исчезнуваат, паганската улога на владетелот како првосвештеник исчезнува. Но титулите и се останато се чуваат. Имаме кахвани во времето на цар Самуил и неговите наследници – тоа се кахван Домицијан, кахван Теодор, нивниот брат Мелитон. Водачот на востанието во 1072 година, Георги Војтех, бил од семејството Кахвани. Во времето на востанието на Петар Дељан се споменуваат Ичиргу боилис. Во времето на Иван Владислав се споменува топарх на внатрешните тврдини, што во лабав превод значи чиргу врие“, вели проф. Николов.

Тој е категоричен дека државната традиција на Самуиловото царство е бугарска. „Бугарски карактер има и населението што ги населува југозападните бугарски земји, кои во тоа време не се нарекувале Македонија. Во византиските извори тие се нарекуваат Склавинија. Влегувајќи во границите на бугарското кралство, овој регион го доби името Долна Зема и беше трет дел од бугарското кралство“, додава.

Во својата книга ја цитира византиската писателка Ана Комнина /директен наследник на Иван Владислав – забелешка изд./, која вели дека од првиот крал Мокрос започнува династија, која завршува со Самуил.

„Овој Мокрос долго време се покажа како метатеза на името Крумос. Ваквите метатези се вообичаени во ракописите. т.е. Самоил по крв и припаѓал на династијата Крум, иако не по директна линија. Друг византиски писател, Михаил Псел, вели дека Бугарите имаат обичај на чело на својата држава да ставаат само личност од кралска лоза. т.е. Семјуел не е некој бунтовник, некој случаен тип. Тој бил признат од црквата и од народот за крал по смртта на Роман, бидејќи бил крвно сродство со династијата. Претпоставувам дека е мајчински. Неговата мајка Рипсимија имала ерменско потекло, а знаеме дека Ерменија е земја која одамна се поврзува со прабугарите“, вели проф. Николов.

Бугарска епопеја

Судирот меѓу кралот Самуил и царот Василиј II траел речиси 50 години и бил најдолгиот воен конфликт на Балканот пред доаѓањето на Турците Османлии.

„Во оваа титанска битка Византија располагала со огромни човечки и материјални ресурси, главно во Мала Азија, и со текот на времето успеала да ги врати силите и со несмалена сила да ја продолжи војната со Бугарите. Додека Бугарија постепено се најде во југозападниот агол на Балканскиот Полуостров и оваа долгогодишна војна доведе до нејзина агонија“, забележува проф. Николов.

Тој потсети дека Самуил двапати ја загубил целата своја војска – во битката кај реката Сперхеј во 996 година и битката кај тврдината Кључ во 1014 година. Неговите наследници се обиделе да го измамат Василиј и да купат време за обнова на бугарската војска и отпор.

Последните 4 години од постоењето на Првото бугарско кралство беа агонија поради загубата на „оваа џиновска личност“, а тоа беше цар Самуил.

„Во средниот век улогата на поединецот беше многу поважна отколку денес. Тој бил единствен монарх и неуморен воин, или како што вели еден византиски извор: „Непобедлив по сила и ненадминат по храброст“. Исчезнувањето на оваа политичка личност ги крши Бугарите“, рече проф. Николов.

По смртта на Самуил, главната цел на Василиј била да го спречи воздигнувањето на нов бугарски владетел, што во почетокот не успеал да го постигне. Дури по смртта на Иван Владислав, со помош на бугарската кралица Марија, патријархот Јован и кахваната Богдан, Василиј успеал да го спречи стапувањето на Пресијан. Кралството останува без крал и пропаѓа.

Францускиот научник Густав Шлумберже напиша книга за судирот меѓу Самуил и Васили, која ја нарече „Византиска епопеја“, нашиот академик Васил Ѓузелев ја исправи – „Бугарска епопеја“.

Со коските на Самуил не се тргува

Во 2014 година, по повод прославата на 1000-годишнината од битката кај Кључ, се појави идејата да се вратат коските на кралот Самуил во нашата земја. Професорот Николов откри дека Грција тогаш понудила договор на највисоко ниво. Во замена за неговите смртни останки да добие неколку стотици грчки ракописи. Според него, ова е нерамноправна размена, но има многу поважни етички и човечки причини.

„Прво, не е христијанско коските да се тргуваат и да се делат. Тоа не се коски на светец. Треба повторно да се закопаат таму каде што се пронајдени. Таму Самуил посака да биде погребан покрај гробовите на мајка му, татко му и брат му, покрај својот небесен покровител Свети Ахил, чии мошти ги пренесе во истата базилика, каде што е неговиот гроб“, нагласи проф. Николов. Според него, пред тоа треба да се испитаат со најсовремени методи и да се стават во посебен ковчег за да не бидат уништени.

„Гробот на Цар Самуил на островот во Малото Преспанско Езеро е знак за бугарското присуство таму и овој знак треба да биде таму“, рече проф. Георги Николов.