Главниот уредник на БГНЕС удри по Петков: Тешко му е да ги артикулира ставовите за Македонија на бугарски, оваа Влада е најслаба!

Премиерот со месеци зборува на неразбирлив јазик, артикулира со труд, но очигледно е дека секогаш е расположен. Од оптимизмот на гласачите не остана речиси ништо, но Петков и неговиот А-тим се оптимисти, пишува Георги Пашкулев, главниот уредник на БГНЕС.

Впечатокот што Петков го остави кај сите беше дека нездраво брза со РС Македонија. Дури и пред да се впуштат во реформите што ги очекуваше мнозинството Бугари, премиерот и неговиот советник за надворешна политика побегнаа во Скопје. Со наивна радост објавија дека Скопје се откажало од територијални претензии со нота до ОН. Посетата, која требаше да биде „историска“, остана во сеќавањето прилично малку хистерична. Оттогаш, политиката на PCM е нарушена бидејќи е дизајнирана да служи за нејасни интереси и е направена со презир кон мислењето на експертите, дипломатите и набљудувачите на оваа тема.

Изминативе денови кризата, која власта ја испровоцира само со тврдоглавиот став кон РСМ, доби нови димензии кога министерката за надворешни работи Теодора Генчовска се појави пред Народното собрание, која ги призна разликите со премиерот и неговиот советник за надворешна политика. И ако за Петков и за советникот законот не е обврзувачки, што останува за Уставот, тогаш за мнозинството во Бугарија тоа не е случај.

При основањето на својата нова партија, Петков уште еднаш остави сомнеж за уште еден хаос – немање ред во надворешната политика. Во овој хаос, улогата на МНР и нејзиниот министер за надворешни работи е прилично помошна. Министерката Генчовска ја гледаме релативно ретко, а во деновите по 24 февруари нејзината улога и професионалниот еснаф во МНР се сведе на информирање каде и кога автобусите ќе тргнат од Украина за Бугарија. Необичната улога на диспечерот беше целосно засилена откако од необјасниви причини за шеф на кризниот штаб беше назначен Валери Рачев, уште едно лице блиско до Чернева.

Бидејќи Петков зборува неразбирливо и му е тешко да ги артикулира своите тези на бугарски јазик, останува тешко да се разбере кои се неговите приоритети. Тој навистина сака да го реши проблемот со ПЦМ, но на свој начин, без да го слуша мислењето на луѓето кои долго пред да се качи на промената се занимаваа со темата и детално се запознаени со работите поврзани со Скопје и Белград, кои се подалеку. далеку од знаењето на Петков. Сознанија кои наводно ги има од неговиот советник за надворешна политика и тоа нема никаква врска со професионалното мислење на клучните фактори, како што се разузнавачките служби. Неговиот советник е човек кој сугерира дека навистина сака да се занимава со дипломатија, но со рефлекс на човек кој тоа го прави во слободно време.

Излегува дека Петков не само што има потешкотии да зборува бугарски, туку и да ги формулира овие на англиски. Премиерот направи сериозен гаф за време на форумот на членките на НАТО од Балканот во Бојана. Тој потоа зборуваше за „малцинските права“, со што ја отфрли можноста за претензии на ПЦМ против Бугарија. Одделно, самиот состанок беше сериозен дипломатски неуспех бидејќи не беа поканети премиерите или шефовите на држави на другите членки на НАТО од Југоисточна Европа – Албанија, Хрватска, Грција и Турција.

Неодамнешните настани, по отворањето на Центарот за култура „Иван Михаилов“ во Битола, ја запечатија цврстата верба дека скопските владетели немаат намера да градат целосно независна и слободна држава. Тие се подготвени на секаков пораз само за да ја зачуваат југословенската тоталитаристичка идеологија осудена од историјата. За нив поважно е служењето на туѓите интереси отколку заштитата на нивните.

По размената на посети меѓу Скопје и Софија, почетокот на војната во Украина ги воведе Петков и неговиот тим во нов дискурс. Повторно, на тежок бугарски, тој сè уште не може да објасни што и зошто прави Софија. Во неговиот наратив има декларативност, обложена со паразитски фрази од кои не следи ништо.

Во меѓувреме, за Петков, но и за бугарското општество, непоколебливо стана јасно дека Бугарија не е во состојба да ја одбрани сопствената безбедност за да може да се изјасни на меѓународната сцена. Колку сакаме, а прашање на консензус е да и дадеме поддршка на Украина, изгледа не можеме, затоа што Петков не е господар на ситуацијата, ниту пак е на неговата слаба коалиција. Срамота е илјадници да го видат тоа што Петков не го гледа.

На домашен план, Петков беше за потсмев, бидејќи наместо да се занимава со ПКМ, мораше барем да се обиде адекватно да се бори во име на реформирање на судството. Фијаското со притворот на Борисов се уште одекнува додека судбината на Гешев не биде во рацете на неговите критичари. Паралелно се зголемуваат сомнежите за Планот за закрепнување, но Петков и Василев се уште се оптимисти. Тие не го гледаат она што го гледа Фајненшл Тајмс во Џемкорп, што, ако не беше изненадувачки, ќе беше сомнително. Петков доживеа уште еден неуспех откако номинираниот кандидат за гувернер на БНБ поднесе оставка. Што уште еднаш докажа дека премиерот не раководи со влада, туку група луѓе со различни интереси.

Целата политика на оваа власт е направена „на колена“ со убедување дека водењето држава е лесна работа. Како да бараш оставка од првиот човек на НСО, но да не ја добиеш, затоа што не знаеш дека не е твоја работа да ја сакаш. Оваа влада воопшто не знае, не е едуцирана за многу и за сите клучни работи.

Владата на Петков е најслабата во Бугарија во последните децении. Тешко е дури и да се спореди дали по Ослободувањето сме имале побезличен и похаотичен менаџмент на луѓе кои најчесто се забавуваат клише и не можат да сфатат каде се и која е нивната мисија. Нешто како Наско Атанасов од Хасково.