Еве ја таа проста земја што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски, а никој не ја знае – 93 години од раѓањето на Анте Поповски!

На денешен ден, 3 јуни во 1931 година во Скопје е роден македонскиот поет Анте Поповски.

Анте Поповски дипломирал медицина, но се занимавал со литература. Работел како директор на НИП „Нова Македонија“ (1970 — 1973) и на „Вардар филм“, а во два мандати и претседател на Друштвото на писателите на Македонија. На почетокот на 1990-тите, тој бил еден од основачите на политичката партија МААК. Исто така, Поповски бил член на МАНУ од 2001 година.

Позначајни дела на Поповски се:

• Одблесоци (поезија, 1955)
• Вардар (поезија, 1958)
• Самуил (поезија, 1963)
• Непокор (поезија, 1964)
• Камена (поезија, 1972)
• Тајнопис (поезија, 1975)
• Љубопис (поезија, 1980)
• Родопис (поезија, 1981)
• Сина песна (поезија, 1984)
• Глас од дамнина (со литературно-историски и поетолошки карактер, 1986)
• Ненасловена (поезија, 1988)
• Оковано време (статии и коментари, 1991)
• Меѓу животот и знаците (есеи, 1991)
• Провиденија (поезија, 1995)
• Две тишини (поезија, 2003)

Избори од неговата поезија во посебни книги се објавени во Албанија, Грција, Франција, Русија, Турција, Италија, Германија, Велика Британија и Индија.

Освоил бројни награди за своето творештво.

Во продолжение „МАКЕДОНИЈА„ од Анте Поповски.

М А К Е Д О Н И Ј А

1.

Стиснете ги тревките

неа ќe ја исцедите.

Наслоните се врз каменот

името ќe ѝ го чуете.

Симнете се во рекине

дното со неа ќe ве почести.

Легнете да починете

и ноќта со неа ќe ве покрие.

2.

На овој даб името ќe ти го напишам

дождовите да го симнат

жедните в земја

да ги напоиш.

На оваа нива грутка од тебе ќe посеам

класатка да никне

со неа внучињата да ни ги храниш.

На овој рид ќe те оставам

и кога ќe заминам

пак да те гледам

Голема.

3.

Еве ја таа проста земја
од дволичен камен
и сонце

Децата уште незаодени каде откопуваат
лобањи по градините

Еве ја таа проста земја
од пајажина
и од води

Мудро слободата кај што ги запишува
селските имиња
Место икони по црквите

И каде летото како судбина
Трае до последниот востанат

Еве ја таа проста земја
од заморено дишење
и од молк

Низ која времето одминува
и пак се враќа
Со неа да го сподели лажното траење.

О, еве ја таа проста земја
од грч
и од чекање

Што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски
А никој не ја знае.

4.

Се искачија маглишта по ридон нагоре

– И месечината ќе ја украдат.

Долу по рекана,

Горе по добравана,

Одѕива полено којзнае кој век

Во војнички цокули обуено.

5. 

За рик волчји и уплав на небињата мојата земја е создадена

Без чемпреси и без божилак

До капка, три дена пред да се покаже над мојата земја

Гробишта облакот го исцицуваат

И црна сенка од нож место крст каменот што те покрива го сени

За вечни времиња.

Зашто ништо друго не му прилега на ова диво билје и црногорица

Освен да го чека недојденото.

6.

Се изнагледав месечина. Како капка мојата изгорена душа

Те испи за три животи напред и пак горам.

Истеков со сите реки и празни корита им донесов на морињата

– И за шпионот во твои меса ако се криел болка ме пече

Зашто, ти од малена не` научи

Така просто, така јасно да си се разбираме

Тој нож што нема – среќа нема.

7.

3а неколку нови чекори недостижност

ме остави утринава зад тебе.

Чинам се делиме:

Твојот пат нагоре

мојот пат кон тебе води.

Стапни ме, во твоите корени скри ме

никојпат да не се разделиме.