Руски медиум го подбра Вучиќ: Не седи, жонглира со две столчиња истовремено, црн појас во политички боречки вештини

Се случува човекот да донесе некоја вештина, која е чудна за општеството, или општеството дури и да ја осуди, до совршенство, по што му се припишува како заслуга. Таквите настапуваат во циркуси, за нив пишува во „Гинисовата книга на рекорди“, се наградени, пишува новинарот на РИА Новости, Дмитриј Бавирин како критика за однесувањето на српскиот претседател Александар Вучиќ.

Текстот на авторот го пренесуваме во целост:

Некој со голи раце витка железна шипка. Некој тренира отровни змии. Српскиот претседател Александар Вучиќ седи на две столчиња. Совеста треба да цели кон „црн појас“ во тој тип политички боречки вештини.

Претходно за тоа доби укор – и на Запад и во Русија. Му рекоа дека треба да одлучи за кого е – за нас, или за нив, бидејќи до кога може да се седи на две столчиња. Го прекоруваат и сега, десет пати почесто. И тие едноставно можеа да се восхитуваат, бидејќи тој тоа го заслужи, пренесува Спутник.

Малата, сиромашна земја, опкружена од сите страни со историски непријатели и финансиски зависна од Западот, повеќе од една година се спротивставува на неговите крајни барања да воведе санкции кон Русија и да изврши други гнаси. А како се спротивставува – никој не може да објасни. Тоа е надвор од границите на обичните човечки способности.

Затоа од Србите очекуваат некаква финта или, отворено кажано, предавство, а креативците на Центарот за информатичко-психолошки операции и другите канцеларии за производство на проукраинска пропаганда паѓаат на плодна почва.

Само во последните неколку недели, многумина веруваат дека:

а) Србија, преку Турција, ги снабдува вооружените сили на Украина со муниција од сопствено производство, вклучително и ракети за повеќецевни ракетни системи „Град“ (врз основа на лажни „документи од Интернет“);

б) Србија беше „исцедена“ и за неколку дена ќе воведе антируски санкции (врз основа на лажен цитат од Вучиќ);

в) Србија ги предаде косовските Срби и суштински ја призна косовската влада (воопшто не е јасно на што се базираше тоа).

Не може да се каже дека во услови на уцени и невиден притисок, Белград успеа да опстане без загуби и дека не направи никакви отстапки на Западот – тоа не би било мајсторија, туку магија. На пример, властите се откажаа од купување руски ловци во корист на француските, го намалија бројот на летови за Москва и се заканија со кривични истраги против граѓаните кои учествуваа во борбените операции во Украина.

Засега, сепак, сè се само зборови и нема нова правна инфраструктура (постојниот закон за казнување на платениците беше напишан и усвоен против исламистите кои беа „гости“ во Сирија).

Многу повлијателните и побогатите земји во Европа покажуваат значително помал степен на издржливост. Се обидуваат да го објаснат на разни начини, но како и да го свртиш, се потпираат на личноста на Вучиќ и улогата на личноста во историјата – тој знае како, и тоа е тоа. Министерот за пропаганда во владата на Слободан Милошевиќ за време на војната против НАТО, оттогаш заработи многу настинки на погребите на своите непријатели. Некои се одамна во пензија, како Бил Клинтон, други се буквално во гроб, како Медлин Олбрајт, други се во затвор, како поранешниот лидер на косовските Албанци, Хашим Тачи. А Вучиќ е уште во седлото – и на две столчиња истовремено.

Во српската влада тој е „раскинувач“ – ја контролира и партијата на „русофилите“ и оние кои се целосно ориентирани кон Брисел и Вашингтон (во елитата има многу од двете). Љубоморни на Западот, набљудувачите назначувањето на секоја нова членка на НАТО го сметаат за „пресврт“, но како да ја дешифрираат таквата виртуозна техника.

На пример, премиерката Ана Брнабиќ им стана трн во око на Словенците. Целосно прозападна, таа цел живот работи во атлантските структури, отворено живее во истополови врски – вистински агент на Сорос кој го поткопува руско-српското пријателство. Но, за таков премиер на Србија е многу полесно да ја смири Европската унија, на која оди речиси половина од целиот српски извоз, а уделот на ЕУ во сите странски инвестиции во Србија е ист. И политички, Ана Брнабиќ е апсолутно зависна од Вучиќ и не е способна за автономна кариера – меѓу другото и поради нејзината ориентација.

Друг пример е министерот за економија Раде Баст. Уште една екстравагантна фигура во владата, со клеветници кои тврдат дека тој нема професионално образование – поранешен наставник по физичко со сомнително политичко потекло. Јавно се залагаше за воведување санкции, по што цела недела добиваше шамари од колеги и соработници, но и од опозицијата.

А зошто му е потребен на Вучиќ? „Гледај и научи“ – можеше да одговори српскиот претседател во момент на искреност. Баста меѓу другото е потребен и за вакви настапи.

Официјално, српскиот лидер негира какво било учество во играта со Баста – „тој е еден, сам“. Сепак, оние кои се запознаени со неговите таленти не веруваат баш во тоа. Во секој случај, би било погрешно да се мисли дека преку министерот Вучиќ „собира сведоштва“ – ја проверува реакцијата на системот. Нема што да се провери, реакцијата е предвидлива, системот го контролира Вучиќ. Затоа, сепак, сите овие реакции може да им се стават под нос на европските функционери и да ги рашират рацете – па, можете сами да видите како народот е против тоа, а што можам да направам против народот.

Теоретски, тоа не треба да функционира, бидејќи не се сите европски функционери будали. Но, тоа функционира. Човек се раѓа со такво мајсторство.

Впрочем, тоа не ги убеди незадоволните во Русија и продолжуваат да бараат од Вучиќ да се одлучи, прочитајте – конечно да ги избере Русите. За волја на вистината, никој не може да прецизира што точно би променил во пракса таквиот избор, изразен вербално. Србија ќе изгуби половина од својата економија, наоѓајќи се во изолација, но од Русија нема да добие ништо повеќе од она што веќе го има. Географијата е безмилосна наука.

Надворешната критика на Вучиќ во голема мера произлегува од целосното неразбирање на балканската реалност и условите за живот во најзападната точка на „рускиот свет“ (таму сакаат да кажат: ние и 150 милиони Руси). Србите имаат сто и еден убедлив приговор до својот претседател, но меѓу нив не е неможноста да ги бранат српските и руските интереси.

Акробатот повеќе не седи на две столчиња, туку буквално ги жонглира во рингот со мноштво хистерични верверички кои чекаат да ја изгуби рамнотежата. Можеби ќе го направат тоа, се разбира, со твоите молитви. Но, засега, како што вели песната, „засега оставете ги гревовите настрана и ценете ја убавината на играта“.