Поранешната пратеничка Корубин: Во Македонија има трагично и бесрамно непознавање на историјата

Во пресрет на отворањето на клубот во Охрид и пред се во пресрет на најавените протести против него, единствен официјален орган кој зазеде став беше Министерството за надворешни работи, пишува Никица Корубин која вели дека во Македонија има трагично непознавање на историјата.

Ваквиот нејзин став секако го пренесе БГНЕС.

– И нема ништо спорно во жалбата и потсетувањето на принципот на правото на слободно изразување. Напротив, тоа е индикативно за институцијата која имала задача да заземе став. Зошто МНР ќе се обрати до матичната јавност и граѓаните? Зарем МВР не треба да се занимава со најавените протести внатре во државата? Каква врска има МНР со одржување на редот и непреченото собирање и здружување?

Дали оваа (не)свесна реакција не ја отсликува нашата вистинска позиција кон сè што може да се вклучи во дефиницијата „Бугари, Бугарија“? Или едноставно кажано, зошто Македонците не веруваат или не сакаат да веруваат дека во Македонија има луѓе кои се чувствуваат и се декларираат како Бугари, а кои во исто време се и македонски државјани? Целиот јавен дискурс деновиве оди и ќе оди по линијата на заземање одбранбена позиција: „тие провоцираат, ние се браниме“.

Повторно ни е дадена улогата на жртва, каде што лесно го оправдуваме секое потенцијално проблематично и навредливо однесување. Така беше и со клубот во Битола, така беше и со вербалното насилство на фудбалскиот натпревар, се најавуваше дека така ќе биде и во Охрид. Но, кои се „тие“ во оваа приказна? Токму тука е проблемот со нашиот однос кон „бугарското“ кај нас.

Секоја акција се третира како свесна провокација, така што во општата одбрана од „фашизмот на Ванчо Михаилов тогаш и сега на цар Борис Трети“ сите ги прифаќаат и легитимираат протестите што ги организираат самопрогласените „антифашисти“, кои сепак отворено го поддржуваат фашизмот на новото време. Да не беше комично, ќе беше трагично како што е.Трагично е нашето бесрамно непознавање на историјата, трагично се нашите предрасуди и фобии, трагично е нашиот став на отворена нетрпеливост. А најтрагично за нас е нашата потреба уште еднаш да ги маскираме нашите заблуди и недостатокот на самокритика за да се претставиме како некаква жртва – со појаснување дека тоа не сме ние, туку тоа што некој сака да го направиме.

Овде доаѓаме до вториот важен сегмент од одговорот на МНР, освен нивната неповрзаност во целата ситуација – и ова е нивната вистинска адреса на која се обраќаат. И тука не пропуштија многу. Имено, иако формално им се обраќаат на македонските граѓани, тие всушност се обраќаат кон Бугарија и ЕУ, како своевидно оправдување за официјалната реакција на говорот на омраза и потенцијалното насилство. Но, тука е всушност нашиот суштински и суштински проблем.

А тоа е изгледот, односно „преправањето дека нешто се прави“, присутен постојано и во многу различни ситуации поради барањата за клучни реформи и обврски на државата, внатрешно кон граѓаните, а надворешно кон меѓународната заедница. Зошто ни е поважно како изгледа сето тоа отколку со какви проблеми се соочуваме и како ги решаваме? Дали станува збор за страв или за позиција, на ист начин како оние што го прекинаа ова на брутален начин?

Само три месеци по почетокот на преговорите со ЕУ, партиските, медиумските, „интелектуалните“ и „аналитичките“ структури се вратија на состојбата пред почетокот на преговорите. Бидејќи не успеаја да го спречат почетокот на преговорите, сега се во нова „офанзива“ за да ги растегнуваат, разводнуваат и компромитираат. И наместо интензивно да се разговара за скринингот и за тоа што ќе „извади на површина“, како што сакаа некои, тие сега бараат да се вратиме назад и да ги „метнеме проблемите под тепих“. Ако на почетокот зборуваа за уставни промени веднаш и сега, наеднаш почнаа суптилно да се движат кон максималниот период од една до две години (за уставни измени). И ова оди рака под рака со желбата за референдум, изразена не само од двете партии кои го одржуваат.

Тоа е одлична можност да се „маркетира“ и да се скандализира малку повеќе ако е можно. Ова е дел од истата приказна. Од антибугарски до антиалбански – според потребите. „Фашизмот“ е само маска, баналност, нешто далечно во историјата, стапица за критика. Бидејќи она што е блиску, сега во реално време, во пракса, а не во книгите, односно војната во Украина, ставот е некако поинаков. Или мислиме дека фашизмот е етикета што можеме да ја „лепиме“ на секого како што треба и сакаме, правејќи го тоа во отворено шовинистичко и примитивно однесување, а во исто време оправдувајќи го вистинскиот и брутален фашизам што се среќава и кај некогашните анти -фашисти.

Затоа грешката никогаш не е случајна, но тоа не значи дека не е намерна. МНР наместо МВР кажува многу за подготвеноста на државата да се соочи со реалните проблеми. Тоа ќе се случи кога ќе се ослободи од партократијата и сите други „кланови“ кои се толку разочарани од статус квото што се задоволуваат да одолговлекуваат ден, месец или година. Тогаш ќе има промена на уставот.

Подобро порано отколку подоцна. Што добиваме со тоа што секогаш „подоцна ги решаваме проблемите“? Решавање на проблеми, се разбира. И ова е неизбежноста што следи, со сето изгубено и „купено“ време. И истекува времето за да се купи, напиша Корубин.