Палестински новинар ги нокаутираше ЕУ и Борел: И покрај очајничкиот обид да се преработи историјата Европа е родно место на најужасните страници на истата!

Европа не може да ги решава своите проблеми со обвинување други, а европската „градина“, ако воопшто некогаш постоела, всушност е опустошена од самите европски владејачки елити – богати, одвоени и крајно нечесни, пишува Ремзи Баруд, новинар и уредник на “Палестинска хроника” во колумна за Scheerpost.

Шефот за надворешна политика на Европската унија, Џозеп Борел, не е особено почитуван од политичката елита на ЕУ или мејнстрим медиумите како десничарски идеолог или воин. Но, гледано низ една поинаква, незападна призма, тешко е да го помешате со некој друг.

Неодамнешните коментари на Борел дека „Европа е градина“ и дека „остатокот од светот е џунгла“ беа соодветно осудени како „расистички“ од многу политичари ширум светот, но најмногу во глобалниот југ. Забелешките на Борел, сепак, мора да се гледаат и како израз на супериорност, не само на лично Борел, туку и на владејачките класи во Европа како целина.

Особено интересни за зборовите на првиот дипломат на ЕУ се овие неточни прикази на Европа и нејзиниот однос со остатокот од светот: „Изградивме градина“, „сè работи“ и „џунглата може да ја нападне градината“.
Без да навлегува премногу длабоко во она што е очигледно вкоренет комплекс на супериорност, Борел зборува како да е застапник на таканаречената „теорија за замена“, расистички поим што го застапуваат западните – особено во Европа – десничарските интелектуалци, кои ги гледаат бегалците, мигрантите и не – Европејците како паразити кои имаат за цел да ја уништат наводната совршена демографска, верска и социјална хармонија на континентот.

Ако ова се прошири понатаму во историска димензија, човек исто така се чувствува принуден да го потсети раководството на ЕУ на централната улога што европскиот колонијализам, економската експлоатација, политичкото мешање и директната воена интервенција ја одиграа во претворањето на голем дел од светот во наводна „џунгла“. Дали Либија, на пример, би била сведена на статус на неуспешна држава (failed country) доколку Западот не поведе голема војна почнувајќи од март 2011 година?

Настрана замислената „џунгла“, минатото и сегашната реалност на Европа силно го негира етноцентричното гледиште на Борел. За жал, Европа е родното место на најужасните страници на историјата, од колонијализмот и ропството до националистичките, фашистичките и нихилистичките движења кои го дефинираа најголемиот дел од последните три века.

И покрај очајничкиот обид да се преработи или игнорира историјата во корист на попријатна нарација фокусирана на големиот раскош, технолошки напредок и цивилизациски триумф, вистинската природа на Европа продолжува да тлее под пепелта, подготвена повторно да излезе на површина секогаш кога геополитичките и социо-економските фактори ќе направат погрешен пресврт. Сириската и либиската бегалска криза, пандемијата на Ковид-19 и, од неодамна, војната Русија-Украина се сите примери за пословичен погрешен пресврт.

Всушност, зборовите на Борел, кои имаат за цел да ја уверат Европа во нејзината морална супериорност, се само безумен напор со цел да се прикрие една од најдраматичните кризи што Европа ја доживеа во речиси еден век. Влијанието на оваа криза врз секој аспект од европскиот живот не може да се процени.

Во уводникот објавен минатиот септември на веб-страницата на Европската агенција за животна средина (ЕЕА), Ханс Бруининкс ја опиша „состојбата на повеќекратни кризи“ што го карактеризира европскиот континент во моментот. „Се чини како да живееме низ една криза по друга – пандемија, екстремни топлотни бранови и суша поради климатските промени, инфлацијата, војната и енергетската криза“, напиша тој.

Наместо да ја преземат одговорноста за оваа претстојна катастрофа, европските владејачки елити избираат поинаков, иако предвидлив пат: ги обвинуваат другите, особено жителите на неевропската „џунгла“.

Секако, обичните луѓе ширум Европа кои веќе ја доживуваат оваа ужасна реалност тешко се чувствуваат уверени од прокламацијата на Борел дека „сè функционира“.

Ризикот од оживување на екстремно десничарските движења во Европа сега е реална можност. Оваа опасност беше релативно ублажена со назадувањето на екстремистичката „Алтернатива за Германија“ и победата на социјалдемократите на минатогодишните избори. Германија, сепак, не е исклучок, бидејќи европската екстремна десница сега се врати, буквално насекаде, и со одмазда.

Во Франција, екстремно десничарската партија на Марин Ле Пен доби рекордни 41 отсто од вкупните гласови (над 13 милиони) во април. Навистина, Емануел Макрон успеа да го спречи напредокот на Националниот митинг на Ле Пен, но неговата коалиција го загуби парламентарното мнозинство, а неговото раководство е значително ослабено. Во моментов, земјата е потресена од масовни протести и штрајкови, сите протестираат против зголемените цени и продлабочувањето на инфлацијата.

Шведска е уште еден пример за решителниот подем на крајната десница. Десничарската коалиција, која победи на општите избори во септември минатата година, сега доминира во парламентот на земјата. На 17 октомври, Шведска избра нов премиер, Улф Кристерсон, чија влада беше формирана поради поддршката на шведските демократи, партија со неонацистички корени и остра антиимиграциска агенда. СД беше клучна во одредувањето на победата на коалицијата и сега е погодна да ја игра улогата на креаторот во критичните одлуки.

И во Италија ситуацијата е страшна. Се очекува идната влада да ги собере Џорџа Мелони – лидерот на Фратели д’Италија (Браќата на Италија) – партијата на поранешниот десничарски италијански премиер Силвио Берлускони, Форца Италија, и Ла Лега на екстремистичкиот Матео Салвини. Партијата на Мелони е вкоренета во постфашистичката традиција на италијанското социјално движење, кое беше формирано по Втората светска војна од фашистички политичари, откако нивната партија беше официјално забранета со прогресивниот Устав на земјата од 1948 година.

Променетите политички основи во Германија, Франција, Италија и Шведска немаат многу врска со „џунглата“, а сè со илузорната европска „градина“. Екстремизмот на Европа е нуспроизвод на исклучиво европските историски искуства, идеологии и класни борби. Обвинувањето на Азијците, Арапите или Африканците за „состојбата на повеќекратни кризи“ во Европа не е само самозалажување, навистина без дух, туку и опструктивно за секој здрав процес на промени.

Европа не може да ги решава своите проблеми со обвинување други, а европската „градина“, ако некогаш постоела, всушност е опустошена од самите европски владејачки елити – богати, одвоени и крајно нечесни, напиша Ремзи Баруд.