Скот Ритер: Украинската контраофанзива удри во ѕид, НАТО им дава задачи што сами не можат да ги завршат

Во текот на изминатите неколку дена, Украина ги турна своите две најдобро обучени и најдобро опремени механизирани бригади во офанзивни операции против вградените руски бранители во секторот Запорожје на фронтот, пишува поранешниот американски разузнавач Скот Ритер за Спутник.
Овие две бригади, според Ритер, биле внимателно избрани за оваа работа, опремени со модерни западни тенкови и борбени возила на пешадија, поддржани од артилерија што пристигнала од Запад и користеле специфични тактики на НАТО, обликувани од разузнавањето и оперативното планирање на НАТО. Накратко, овие две бригади ја претставуваа крајната способност на НАТО, олицетворение на врската меѓу Украина и колективниот Запад во нивната војна за уништување на Русија.

Не успеаја.
Додека светот се соочува со слики од уништени пешадиски борбени возила од американско производство М-2 Бредли и тенкови Леопард 2А6 од германско производство, напуштени и запалени на украинската степа, острата вистина за бесмисленоста на нивните поголеми проекти – стратешкиот пораз на Русија – почнува да тоне.

Реалноста, сепак, истакнува Ритер, е дека Украина никогаш нема да ја постигне својата цел да ја пробие руската одбрана и да го пресече копнениот мост што го поврзува Крим со самата Русија. Ова, вели тој, беше чудното размислување што го пропагираат западните поддржувачи на Украина за да ги мотивираат Украинците да извршат еквивалент на масовно самоубиство за да не предизвикаат слични жртви меѓу руските бранители.
На Запад, тие се надеваа дека Русија ќе се деморализира од овие жртви и ќе прифати преговори за завршување на конфликтот под услови прифатливи и за Украина и за нејзините западни сојузници.
Досега Украина и нејзините западни сојузници не успеаја, истакнува Ритер.
Генезата на овој неуспех може да се следи во две насоки. Прво, Украина и нејзините сојузници во НАТО имаа ниско мислење за борбените способности на руската војска, особено за оние сили распоредени во регионот Запорожје, и второ, нереални очекувања од обуката и опремата на НАТО што им беа доделени на украинските сили доделени на задачата да го разбијат преку руската одбрана.

Областа избрана од Украина и нејзините партнери во НАТО како фокус на контраофанзивните напори ја држеше 42-та гардиска дивизија со моторизирана пушка, дел од 58-та комбинирано оружје. Институтот за проучување на војната, тинк-тенк со седиште во САД со блиски врски со САД и НАТО, тврди дека трупите на 42-та гардиска дивизија со моторизирана пушка „се состојат претежно од мобилизирани регрути и доброволци и затоа најверојатно ќе се соочат со некои проблеми како лош тренинг и дисциплина“.

Покрај тоа, додава Ритер, тој обвини барем еден од подредените полкови – 70-от моторизиран полк – за слаби перформанси во текот на почетните фази на Специјалната воена операција 2022 година.
Затоа, разумно е да се верува, истакнува поранешниот американски разузнавач, дека воените планери на НАТО и Украина, користејќи разузнавачки проценки кои ги истакнаа „перцепираните слабости на командата и контролата и лошиот морал меѓу руските сили“, во комбинација со „лошата евиденција“, веруваат дека руската одбрана во секторот Запорожје, предводена од 42-та гардиска моторизирана дивизија, ќе пропадне под тежината на напад во стилот на НАТО, дозволувајќи им на украинските сили да навлезат длабоко во руската одбрана.

Додека продолжуваат борбите во Запорожје, првите резултати на бојното поле покажуваат дека, спротивно на очекувањата на Украина и нејзините партнери во НАТО, припадниците на руската 42-та гардиска пушка дивизија професионално ги извршиле своите задачи, одлучно победувајќи го украинскиот налет. Како полк со многу добри перформанси под тешки околности беше издвоен 70-от моторизиран полк. Истото може да се каже и за 291 моторизиран и 71 моторизиран полк, заедно со специјалци од 22 бригада. Аналитичарите од Институтот за проучување на војната, при проценката на првичните успеси на руските бранители, забележаа дека „руските сили ја извршија својата формална тактичка одбранбена доктрина како одговор на украинските напади“.
Ова, забележува Ритер, не требаше никого да изненади, бидејќи лицето кое ги командува руските сили во регионот Запорожје е генерал-полковник Александар Романчук, човекот одговорен за дизајнирање на модерната руска одбранбена доктрина. Во април 2023 година, Романчук, кој во тоа време служеше како канцелар на Академијата за комбинирани вооружени сили на Руската Федерација (еквивалент на Армискиот колеџ на Соединетите Американски Држави во Форт Левенворт), коавтор на статија со наслов „Проспективи за подобрување на ефективноста на армијата Одбранбени операции“.

Романчук во написот истакна дека главната мисија на одбранбените сили „е да ја неутрализираат иницијативата на непријателот што напредува, односно да го оневозможи да продолжи да напредува со распоредените сили“. Ова ви овозможува да ја намалите неговата активност и да преземете иницијатива со преминување во решителна контраофанзива за да го победите непријателот со ударни групи“.
Ова е повторување на доктрината од советската ера. Навистина, Романчук се потпира на поразот на германските офанзивни операции во близина на езерото Балатон во март 1945 година како идеална примена на оваа доктрина, нагласувајќи го „храбриот маневар на Русите со резервите… особено артилеријата, вештото користење на противтенковски резерви , будното определување на пречките и уредувањето на огнени заседи“ од страна на Русите.

Доктрината на Романчук беше план за руската одбранбена шема што се користеше во Запорожје. Навистина, Романчук беше отстранет од својата позиција на универзитетски професор и назначен за командант на секторот Запорожје. Со други зборови, локацијата што ја избраа НАТО и украинското разузнавање како „слаба точка“ во руската одбранбена шема беше дизајнирана од највисокиот руски специјалист за одбранбена борба и ставена под негова директна команда.
НАТО и Украина, забележува Скот Ритер, се обложуваат дека Русија нема воен капацитет за успешно спроведување на сопствената воена доктрина, верувајќи дека рускиот команден штаб нема комуникации неопходни за координирање на сложените операции неопходни за спроведување на оваа доктрина, и дека руските сили – особено оние кои неодамна биле мобилизирани – немаат обука и морал потребни за успех во стресните услови на борба.
Тие згрешија по двете точки.

Лошата проценка на руските воени способности на НАТО и Украина го одразуваше нивното преценување на украинските единици задолжени да ја нападнат руската одбрана во Запорожје, имено 33-та и 47-та механизирана бригада. Двете единици добија модерна опрема на НАТО, вклучувајќи тенкови Леопард (33-та бригада) и пешадиски борбени возила Бредли (47-ма бригада). Офицерите и луѓето од двете единици ја добија најдобрата обука што НАТО можеше да ја обезбеди во современите операции, вклучително и неколкунеделна специјализирана обука во Германија, која се фокусираше на тактики и операции на водови, чети и баталјони кои интегрираа огнена моќ и маневрирање за време на офанзивните дејства.
Украинските војници, рече Ритер, работејќи рамо до рамо со нивните инструктори од НАТО, почнаа со користење на компјутерски симулации за да се запознаат со сложеноста на модерното бојно поле пред да тргнат на теренот за реална практична обука со помош на опрема обезбедена од НАТО. што ќе ги искористи против Русите.

Американските „експерти“ како Марк Хертлинг, пензиониран генерал на американската армија, веруваа дека комбинацијата на напредна западна воена опрема и супериорна тактика во стилот на НАТО „ќе им овозможи на новите украински комбинирани тимови да извршат маневар со високо темпо“ способен да ги победи руските бранители во Украина.
Тој направи грешка.
Хертлинг и неговите активни браќа од НАТО би направиле добро да ги послушаат зборовите на генералот Кристофер Каволи, врховен командант на НАТО за Европа, кога тој зборуваше на шведската конференција за одбрана во јануари.
„Размерите на оваа војна [т.е. за руско-украинскиот конфликт] не е во сооднос со сите наши неодамнешни размислувања“, истакна Каволи.

Заклучокот е дека НАТО не е обучен или опремен за борба против Русија што ја бараат од Украина, категоричен е Ритер.
Тажната вистина, објаснува Ритер, е дека нема сили на НАТО способни успешно да ги извршуваат офанзивните задачи доделени на Украина. Никој не се сомнева во храброста и посветеноста на украинските сили кои беа фрлени на одбранбената бариера на генерал-полковникот Романчук. Но, храброста и посветеноста не можат да ја надминат реалноста дека НАТО нема способност, и во однос на опремата и доктрината, успешно да ја победи Русија во конфронтација на сила на сила, особено кога Русија игра на својата доктринална сила (одбранбени операции). додека НАТО бара да направи нешто (напади подготвена одбрана) во кое нема искуство.
Покрај тоа, НАТО и украинската висока команда ги фрлија украинските бригади во забите на руската одбранбена пила без соодветна огнена поддршка, што значи дека Русите беа слободни да ја максимизираат својата артилериска и воздушна супериорност за да ги неутрализираат и уништат украинските напаѓачки сили пред да можат да создадат моментумот што се очекува од „маневар со висок ритам“.

Крајниот резултат – руската реалност ја победи теоријата на НАТО на бојното поле, а украинската војска повторно ја плати крајната цена. Понатаму, нема причина да се верува дека оваа ситуација ќе се промени во скоро време, ако воопшто некогаш, што навестува лошо за иднината на Украина и НАТО, заклучува Скот Ритер.