Бугарскиот аналитичар Николов: “Српските” медиуми во Македонија кренаа хистерија околу “Иван Михајлов” – Не е проблемот тој туку нивниот југословенски ментален склоп, така не може во ЕУ

Антибугарската хистерија за отворањето на Центарот за култура „Иван Михаилов“ во Битола ме врати во 1998 година, кога го отворивме Културно информативниот центар во Босилеград. Како времето да застанало. Се повторуваат истите настани, истите клевети и интриги и се шират истите реквизити. Искрено сочувствувам со тамошните Бугари и им посакувам храброст и смелост во одбраната на нивното национално достоинство, и покрај шкртањето, клеветите и лагите и активните настани што допрва ќе се наталожат врз нив, напиша Иван Николов за БГНЕС.

Високи државни функционери на Бугарија, дипломати, политичари, познати културни дејци и новинари дојдоа во Босилеград и под мрачните очи на полицијата, во присуство на Бугари од двете страни на границата, центарот беше отворен. Гостите си заминаа, а во наредните денови, недели, месеци и години почна злокобна антибугарска кампања во српските медиуми.

Аргументите беа речиси исти како и сега против Центарот за култура Иван Михаилов: дека ова е најголемата бугарска провокација против Југославија од Втората светска војна, дека отворањето на центарот е институционализирање на политиката на отцепување на Босилеград и Цариброд, дека таа беше обид да се врати „фашистичката“ цар Борисов Бугарија, дека во ова се вмешани Американците, НАТО, Ватикан итн. Подоцна, локалните активисти, политичари и новинари на Социјалистичката партија на Милошевиќ беа активирани пред центарот, во „единствената татковина“ Југославија. Плукањето на ЦИЦ прво беше израз на „југословенски“ патриотизам, а потоа, кога Југославија се распадна, патриотизмот преку ноќ беше преименуван во „српски“. Со истата антибугарска содржина.

Општинскиот културен центар во Босилеград не обезбеди сала за концерти со бугарски изведувачи, Социјалистичката партија во Босилеград му предложи на обвинителството да го отстрани Босилеградскиот центар од регистарот, а „ветераните“ од Сојузот на борците од ЈО, правеше годишни планови како да се следи „непријателската активност“ на КИЦ. Општина Босилеград финансираше спомен-фонтана и одвои средства за активностите на „борците“ за одбележување на „Денот на ослободувањето на Босилеград од бугарската фашистичка окупација“.

Некои луѓе, кои никогаш ништо и никаде не работеле, деноноќно лебдеа околу КИЦ и пишуваа кој кога влегува и кога излегува. Двапати со камења ги кршеа стаклата на КИЦ, еднаш беше измачкана со црна боја. Ниту една културна манифестација не помина без проблеми на граница и без полициски провокации, ниту една или две пријави не беа поднесени пред обвинителството. Патриотските српски партии направија своевидно „огнено крштевање“ против ЦИЦ, а кога тие, пак, се распаднаа, нивните истакнати активисти беа именувани за свештеници, општински службеници, полицајци и оттаму продолжија со „патриотските“ активности против наводната држава. непријатели “.

За време на војната во Косово, моравме да го запреме КИЦ и отидов дома во едно село. Со денови и недели гранична патрола ми ја чуваше куќата, а таканаречената „граѓанска одбрана“ ме предупредуваше прозорите навечер да бидат добро затемнети за авионите на НАТО да не се ориентираат на светлина!

„Патриотите“, кои се заколнаа на „братство и единство“ со југословенските народи и народи, одеа во „војна што Србија не ја водеше“ и додека нивните поранешни браќа ги напуштаа своите домови под нивниот оган, тие ограбуваа и се вратија. со товари плен од нивните ограбени куќи и дворови. Кога Милошевиќ беше предаден на Трибуналот, патриотскиот мамурлак заврши и се појавија првите знаци на национална трезвеност во вид на гребење животни за бугарски пасоши, евтини бугарски автомобили, запишување деца на бугарски универзитети итн.

КИЦ „Босилеград“ со својата национална и проевропска ориентација продолжи да ја нервира нивната нечиста совест и повторно остана „државен непријател“. Но, сега наместо во Белград да ни кажат дека сме „Бугари“, во Софија почнаа да ни кажуваат дека сме „Срби“!? Почнаа да се појавуваат бледи копии на КИЦ и дупликати на бугарски културни настани со цел да се префрли фокусот на вниманието и да се заменат нашите културни пораки. Некои тактики на службите за неутрализирање на незгодните организации и замена на нивните активности.

Слушајќи ги денеска антибугарските извици во РС Македонија, уште еднаш се уверив дека тие се готват во истата јужна кујна. Истиот мирис, истиот благ вкус, истиот начин на послужување. Зборовите на македонските „политичари“ како да се пресликани од зборовите што во Босилеград ги изречеа градоначалникот на Босилеград, свештеникот и претседателот на Сојузот на борци. Текстовите напишани на адреса на Бугарите се речиси идентични со текстовите на А. Давинич, В. Пешиќ, В. Велинов и други во времето на отворањето на КИЦ.

сепак, овие луѓе не можеа еднаш да сфатат дека Југославија е веќе мртва, дека големосрпската идеологија на која беше изградена претрпе историски пораз и дека секој обид да се оживее во форма на „српски свет“ ќе биде поддржан од два или Дали „четирите столба на надворешната политика“ се осудени на пропаст?

И не, проблемот не е Иван Михаилов. А Бугарија не е проблем за членството на Македонија во ЕУ. Воопшто не. Проблемот е што за да ги среди односите со Бугарија и да стане членка на Европската унија, РС Македонија мора да излезе од заробеништвото на историскиот наратив наметнат од југословенската школа. Без тоа не може да се европеизира – да се прифаќаат и асимилираат европските принципи и вредности како начин на размислување и однесување. Да научат да се однесуваат правилно, без вообичаените антибугарски пцовки кои во нивната култура ги инфилтрирале српските колонисти. Да го смените обликот на вашиот државен систем, законодавството, економијата, образованието, здравството, да ги почитувате човековите права, односите со соседите, грижата за историското наследство, слободата на говорот и каде и како го фрлате ѓубрето. Проблемот не е само вулгарното плукање и пцуење на Бугарија, јазикот на омразата, негирањето на сопственото (бугарско) историско и културно наследство, партократијата, корупцијата и многу други работи. Вистинскиот проблем е македонизмот. Државата е премногу сериозна работа и не може да се гради на лажна национална идеологија – мешавина од украдена и фалсификувана бугарска историја, култура и јазик.

Никако, горчливата чаша мора да се испие до крај. Впрочем, сите идеологии се привремени. Идеологијата на македонизмот е исто така привремена. Неговата југословенска матрица, со сите свои лажни догми и нерационалности, засекогаш е скршена. Центарот за култура „Иван Михаилов“ наместо да го користи како пример за будно граѓанство и исчекор во градењето на новите македонско-бугарски односи во склад со времето, наместо да негува нова, толерантна, демократска и европска Македонија, тој стана повод за постхумно вежби.во југословенскиот патриотизам. Наместо во иднина, времето во Македонија како да се менува.

Сето ова го пишувам за да ги поддржам и охрабрам моите пријатели околу Центарот за култура Иван Михаилов. Од искуство знам дека по некое време медиумската врева ќе стивне. Потоа доаѓа другото – подмолни постапки, провокации, клевети и интриги, компромиси и обиди за замена и дуплирање на неговите активности.

Треба да се спротивставиш на се. Затоа што влогот е преголем – вечната човечка желба на робот за слобода. Во лицето на оваа потрага, империите порано или подоцна пропаѓаат. Не мора да си експерт по историја за да го сфатиш тоа. Доволно е да го прочитате и од него да ги извлечете вистинските заклучоци.- напиша Николов.