Генијален хрватски психијатар со критика за модерното општество: Се движиме од култура на вина во култура на срам – На социјалните мрежи, ние сме помлади, поубави, посреќни – го криеме мрачното

Се согласуваме дека живееме во време кога „да се има“ е поважно од „да се биде“. На социјалните мрежи, ние сме помлади, поубави, посреќни отколку што навистина сме. Го криеме тој мрачен дел од себе и не го покажуваме.

Да се ​​биде просечен, без ехо, без реакција, без лајкови, без придружници во нарцистичката култура во која живееме, значи да се биде без потврда, без вредност, без самопочит. Затоа ни се важни социјалните мрежи, затоа се „висиме“ на нив, затоа го споделуваме доброто на нив, а речиси никогаш лошото.

Додека психијатарот д-р Хрвоје Хендл вели дека не е и нема намера да биде на социјалните мрежи, Паула Сикириќ ги направи социјалните мрежи вносен бизнис од кој живее. „Се бричиме само за позитивното, не сакаме лоши чувства, се плашиме од нив и не сакаме да ги интегрираме“, вели Пола, мислејќи на цела генерација која не ја прифаќа реалноста на животот. „Децата треба да се капат во одобрението на погледот на нивната мајка за здраво воспитување и верба во себе“, ни вели д-р Хендл, потсетувајќи се на Хајнц Кохут, основач на теоријата за самопсихологија.

Како станавме нарцисоидни?

Нарцизмот се јавува како одбрана. Како обид да се залечат раните од раното детство. Дете кое не добило поддршка на рана возраст, кое не се чувствувало безбедно и одобрено од мајка му, а подоцна и од татко му, се обидува да ја надомести. Ладните родители кои емоционално го запоставувале детето, не го охрабрувале и охрабруваaт, веројатно го отвориле патот за развој на нарцисоидна личност.

Др. Хрвоје Хендл и Паула Сикириќ ги споделија своите мислења и навики на социјалните мрежи

Исто како и оние родители кои претерано ги нагласувале успесите на детето, тие до исцрпување се восхитувале на првиот чекор, потоа на првиот изговорен збор, па на првиот петти, на првиот спортски успех. И затоа повеќето од нас сакаат да бидат совршени. Најдобро. Најубавото. Вечно млад, всушност. А зад таа желба може да се кријат неразвиени личности, незадоволени емоционални потреби од најраната возраст.

Стремежот кон перфекционизам произлегува од стравот од просечност, од срамот што не сме доволно добри. Од недостаток на чувство за вредност што одамна требаше да ни се всади. „Се движиме од култура на вина во култура на срам“, ни вели д-р Хендл, додавајќи дека и вината и срамот се емоции што нè трујат и мора длабоко да се излечат. Чувствуваме вина за сопствените неуспеси и срам кон другите луѓе, нивните достигнувања или нивните осуди. „Имам длабоко чувство на нелагодност кога не сум онлајн, како да не правам ништо, како да стагнирам“, искрена е Пола. Овие чувства ги делат повеќето мајки кои се посветени на својата работа и кои веќе изградиле кариери пред раѓањето на детето. Императивот за успех, присуство, совршенство, младост се вовлече во нашите животи. Некои подобро се справуваат со тоа, некои полошо.

Актерите во сопствениот театар на животот

Времињата во кои пораснавме ние постарите се чини дека засекогаш ги нема. Бранимир Ј. Штулиќ еднаш најдобро ги објасни: „Ако сакаш да шармираш девојка, мораше да читаш филозофи“. Денешната филозофија е поповршна, без длабок упад во себе и во ближниот, без егзистенцијални дилеми и филозофски дебати. Нам постарите тоа ни изгледа банално, на помладите е начин на живот, а вистината е некаде на средина. Социјалните мрежи се нашата секојдневна рутина и можеби тие се само засилувач на она што всушност го носиме во нас. Слично како пари. И двете не ги менуваат луѓето, само нивните доблести или маани светат со посилна светлина.

Социјалните мрежи ни овозможија да најдеме одамна изгубени пријатели, но и да бидеме актери во сопствениот театар на животот. Претставите се идеализирани, одлични, костимите совршени, улогите позитивни. Ако го земеме ова како една од проекциите на нашите сопствени животи, тоа не мора да биде воопшто лошо. Тоа е прашање на пристап, како и во сè друго.

Извор: Глориа

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save