Потресна исповед на мајка на загинато девојче од масакрот во Белград: На детето му требаше помош…

Нина Кобиљски, мајката на трагично загинатото девојче Е.К., кое на 3 мај во ОУ „Владислав Рибникар“ во Врачар го уби нејзиниот врсник Коста Кецмановиќ, на Фејсбук објави потресна порака која ја упати до родителите на момчето кое го изврши масакрот.

Во подолга објава на Фејсбук напишала неколку факти за учениците од VII2 одделение, колку учениците биле среќни, но ги праша и родителите на Коста – зошто го праќале на стрелиште?

Во продолжение нејзината целосна објава:

„До родителите на нелекувано момче.

….ако некогаш не барате и сакате да кажете: „Прости ни, не знаевме подобро и многу ни е жал…“. Знаете, ние повеќе не веруваме во световна правда…туку се трудиме да продолжиме да веруваме во хуманоста и вистината…

Верувам дека добро ви е познато дека нашиот клас VII2 беше исклучителен клас, не затоа што го сочинуваа одлични ученици, туку затоа што беа добри деца и добри пријатели еден на друг. Насмеани отидоа на училиште и се вратија задоволни.

Се сеќавате дека нашите деца отидоа заедно во јазичен камп во Франција… па добивме видеа од нив како пеат покрај каминот, си играат на тематски ноќи и одат на патувања… знаете и дека сите заедно играа карти и се смееја во своите соби до доцна во ноќта.

Како да не знаете, кога со благодарност му се јавивте на класниот раководител и му се заблагодаривте што вашиот син беше толку добро примен од неговите пријатели во новиот клас во кој избравте да го префрлите.

Им беше убаво, но во исто време им беше чудно зошто едно дете 7 дена спие свиткано во фотелја наместо во кревет, иако на располагање има цела двокреветна соба?!

Дали знаете дека на тоа дете му била потребна помош од вашите родители и стручни лица?

Трагедијата што ни се случи е толку страшна, болна и незамислива што секојдневно се мачиме да дишеме. Мислите кои ќе не прогонуваат до крајот на животот се: Зошто не му помогнавте?! Зошто го трениравте на стрелиште и со него развивате и негувате такви страшни вештини за стрелање и убивање, додека ние ги носевме нашите деца на часови по уметност и спорт?!

Ако не сте биле свесни за вашата улога во невидената трагедија од 3 мај 2023 година, тогаш треба да се разбудите и да сфатите дека за жал овде имаме работа со трагедија по трагедија од светски размери. Јасно ни е дека јавното мислење бара некаква смисла – причина со цел на некој начин да го објасни овој вид на криминал и да разбере како се случило?

Да разјасниме, врсничкото насилство е суштинска тема на денешното време, на кое мора да и се посвети најголемо внимание и грижа за да се запре. Но, тоа не се случи во оваа трагедија и не треба повторно да се залажувате и да се криете зад невистините.

Жал ми е, тоа се случи на најпогубниот можен начин, но од вашето дете на нашите деца.

Дали сте свесни дека преживеаните и ранетите добиваат закани по живот од целиот свет затоа што „некој ќе го заврши започнатото“, во болна верба да се правда за „малтретираното“ момче.

Добро знаете дека децата од VII2 наивно го прифатија, му пружија рака за пријателство и тоа беше се што можеа нивните златни срца… се останато беше до вас кои сте одговорни за него и стручните служби кои мораа да одржуваат објективност кога се јавува родителска слабост.

Знаете, 21 век е за жал бесрамен век… во овој век не треба да се срами да се бара сета стручна помош што е достапна денес. Кога повторно ќе ве прашаат, размислете дали ќе повторите: „Јас не сум виновен“ или барем кажете: згрешивме, не знаевме подобро…

Можеби тогаш не знаевте, но сега болната вистина е зад сите нас и треба да можете подобро… дури и да речете: „Извини, многу ни е жал, твоите деца не се виновни за било што!“ Ова не е само лична трагедија, туку колективна трагедија на едно општество затоа што исклучителните деца кои беа на вистинскиот пат да станат големи луѓе и кои со своите несудени семејства требаше да бидат залог за ова општество, умреa.

Продолжуваме да се молиме за спас на вашите души, но без исповед, нема покајание“, напиша Нина Кобиљски.