INFOMAX.MK

Бугарскиот новинар Петјо Цеков, добитник на неколку реномирани награди во Бугарија поврзани со литература и новинарство, напиша скандалозна колумна објавена од бугарскиот медиум СЕГА.

Цеков во колумната искажува желба за повторна окупација на Македонија и како што вели тој “Не е важно дали ќе се испратат војници во Украина, треба да се испратат во Скопје. Ако се испратат 300 во Украина, треба 30000 во Скопје”.

Цеков е убеден дека ова нема да биде окупација на Македонија бидејќи повторно ќе бидат пречекани како браќа ослободители, алудирајќи на пречекот на бугарските војски во Скопје во Втората Светска војна.

Цеков вели дека Македонија е родна бугарска земја, а во колумната се спомнуваат и делови од етничка Македонија, денешни териотиии на Грција кои новинарот би сакал да ги присоедини кон Бугарија.

Цеков атакува и на област помеѓу Киев и Доњецк која смета дека треба да се солободи и да се присоедини кој Бугарија.

За крај новинарот потенцира дека федерација на Македонија со Бугарија не е невозможна, сега сите сме браќа во НАТО.

Прочитајте ја скандалозната колумна на Петјо Цеков во продолжение:

“Мирисот на војна, Блумберг не можеше да го издржи притисокот и ги „донесе“ руските војници во Киев, а Бај Бајден рече дека се започнало во средата. Затоа е правилно да се кажуваат неколку вистини брзо и директно, а не да се извртуваат килифаревски. И така – нè научија нашите предци: штом пукнат пушки некаде, дури и во Донбас, правилно е да не се занесеме, туку веднаш да ја испратиме војската во Македонија, која не е само „на лозје“, туку родното бугарска земја. Нема бугарска војна во која не зборуваме за Македонија. И така: од Ќустендил – во Скопје, од Скопје – во Велес, од Велес во Прилеп, од Прилеп во Битола и потоа Охрид.

Повторно знаеме од историјата – за време на Големата војна беше правилно

Да си ги вратиме родните Тасос и Самотракија,

Затоа што големите сили нè оштетија од островите. И да ни ги полеваат коњите на Дунав, ама во древната татковина, демек во Онгала. Ова не е национализам, шовинизам и слично, ова е синовска должност, враќање на историската правда итн. Не грижете се, навистина нема да се тепаме со никого – во Македонија повторно ќе не пречекаат со „Добре дојдовте, браќа ослободителни!“, На истекот на Дунав, сепак, нема ништо друго освен комарци, а Тасос одамна е освоено присуство, особено во лето.

Би требало. Господ го сака тоа. Ние сме од НАТО, што е појако од руски јоргани, па ќе одиме каде сакаме. Во најмоќниот воен сојуз на светот сме, во клубот на богатите земји, носиме со себе многу демократија и еден куп вредности, па да не се лажеме. Да испратиме 300 луѓе во Донбас и 30.000 во Скопје.

И што е најважно – мора да ја ослободи Мала Перешчепин, затоа што ова е срцето на стара Бугарија. А се наоѓа токму меѓу Киев и Доњецк. Од суштинско значење е тоа.

Ако некој дивјак, варвар или друга матриошка реши да нè оптегне, да го потсетиме малку приказна – 7-та дивизија победнички маршираше низ Солун на 28 октомври 1912 година и придонесе за протерување на Турците; нашата војска го зазеде Букурешт на 6 декември 1916 година и ги врати Русите во Сибир; нашиот голем војник го ослободи Белград на 20 октомври 1944 година и ги скрши Германците во Рур. Само се сеќавам.

Точно е дека половина година по Солун Грците го убија нашиот гарнизон, дека по Букурешт Романците трајно се населиле во Балчик, а прогонот на Германците од Белград е парадокс, бидејќи ние никогаш, никогаш не сме биле против Германците. Еве и сега – сто години подоцна, повторно сме со Германците, реално кажано. И иако се работи за историски фалсификат, горе-долу вистинита е фразата „Секогаш со Германија, никогаш против Русија“ која му се припишува на цар Борис III.

Тука некаде е фер да се каже дека оваа вербална плева не е само обид за хумор. Има многу вистина во тоа – барем такви размислувања ја раздвижија Бугарија пред сто години.

Вистина е дека мирисаше на војна

Вистина е дека сме тешки евроатлантичари, нашата приказна е реална. Пред некој ден прочитав дека ВМРО предлага федерација на Северна Македонија – т.е. некои од идеите за проширување на нашата територија се исто така вистинити. Вистина е дека околу кризата кај Донбас овде веднаш се појавија гулаби на мирот кои се обидуваат да се извлечат од своите евроатлантски обврски. И армиски јастреби, за кои бугарскиот баталјон е мала почит кон олтарот на демократијата. Ако сме во НАТО – да испратиме два, три, па и пет баталјони во Луганск. Ако бара Бајден, да испратиме десет баталјони!

Сега, точно е дека после голема војна ќе имаме голема национална катастрофа, но овојпат ќе биде поинаку. Трет пат – ти мајка, ти татко, работите ќе бидат поинакви.

И сега малку посериозно

Пред да разговараме за лекциите од историјата, нашите големи 7 битки и нашите национални катастрофи, правилно е да се поставиме правилно во времето и просторот.

На почетокот на втората деценија на XX век Бугарија била најголемата воена сила на полуостровот. Нејзината војска е голема колку грчката и српската заедно. Антантата и Тројната алијанса се борат за нашето внимание. На крајот на деценијата, зад нас имаме две национални катастрофи и милиони лични трагедии. Сега – сто години подоцна – нашата земја сè уште не го излечила комплексот на инфериорност што ни го донесоа погрешните одлуки на нашите политичари.

Како потенцијал во компаративна смисла, денешна Бугарија нема никаква врска со таа Бугарија од почетокот на XX век и тоа го прави нашето учество сега во секој воен конфликт повеќе од симболично, а од таму до хумористичното на темата има само едно чекор. Каков баталјон, не можеме да го комплетираме. Сите бугарски неволји денес – од сиромаштија преку негативна демографија, од штети во здравството и образованието, од економска слабост до неквалитетна вакцинација – можат да ги влечат своите корени од тие национални катастрофи, во која се фрламе пред околу сто години. Нашето чувство дека сме сиромашен роднина на европската маса, нашето покорно однесување во Варшавскиот пакт и нашето тивко учество во НАТО, нашето понижување пред Кремљ, нашата желба да му угодиме на европскиот шеф – сето тоа поради нашите политички трагедии.

Не се војните страшни, страшни се глупите владетели кои не водат од криза во криза. Што не може да постои без конфликт. И ако треба – ќе го измислат. А бидејќи нема „бугарска болест“ во светот, оваа е измислена многу пред нас. Дали сакаат руски војни? Не, туку Путин испрати сто дивизии до неговите западни граници. Дали Американците сакаат војна? Секако, не, но Бајден ја туркаше тензијата сите овие денови. Дали Зеленски сака цела Украина да биде „линија на контакт“? Кој нормален човек би го посакал тоа?

И што е важно за нас? Важно е да се разбере точно колку чиниме во ЕУ и во НАТО. И да не си ја креваме цената повеќе отколку што чиниме. Затоа што во спротивно може да мислиме дека војната зависи од нас.

О, да – и да не влезе во Скопје, да не слета на Тасос и да ја остави Онгала сам. Затоа што Македонија, Грција и Романија се веќе наши браќа во НАТО.”

Линк до колумната на бугарски јазик: https://segabg.com/category-observer/da-napadnem-tasos-da-si-vurnem-ongula