Скандалозно, Иван Николов го избугари Делчев па ги навреди Претседателот и Премиерот: Гоце рекол “Што да правиме кога сме Бугари” – Љубчо Георгиевски да ги “седне” на кафе Пендаровски и Ковачевски и да им објасни се што не сакаат да знаат за историјата

Безграничната посветеност на каузата е благородност, предвидливоста е сила, мудроста е сеопфатна моќ.

Кај Гоце Делчев овие квалитети се испреплетуваа природно и ненаметливо за да го издигнат до симбол.
Во главите на денешните генерации, тој е нерешената мистерија, легендата која пушти силни корени во популарната меморија. Но, над живиот јаглен на сеќавањето, подоцнежните настани, подоцнежните национални неволји и страдања ја попрскаа нивната пепел. И еве не денес со просветлена душа, љубопитна и трагачка, решени да чекориме по кривулестиот пат кон нашето национално самосознание, сами го наоѓаме човекот чие име мобилизира како лозинка, милува како галење – ГОЦЕ ДЕЛЧЕВ, пишува бугарскиот новинар Иван Николов за БГНЕС. Николов е главен уредник на списанието “Бугарија-Македонија”

Некогаш длабоките рани предизвикани од туѓи подбуцнувања, злобните жртви на подмолните интриги земени од воините, над чии глави Гоце го вееше светото знаме на слободата, нè обврзуваат да бидеме помудри, да бидеме повнимателни.

Сурово измамен, нечесен, извалкан, понижен и намерно корумпиран од „филолошки магариња“, како што Ботев ја нарече целата банда фалсификатори на нашата историја, македонско-одринскиот роб го зеде тешкиот крст во условите по Берлинскиот конгрес (1878) за да го заштити. тешкиот крст по цена на неизмерно страдање.твојата самосвест.

Гоце се издигна на небото во сурово време, на небото на најтемниот национален очај, збиената темнина да ја претвори во надеж, затоа народот на надежта му го даде неговото име…

---

Симеон Радев го нарече „праведник со кама во појасот“. Антон Страшимиров го надополнува својот имиџ: „Делчев не беше заслепен од насилни чувства и не беше роб на студениот разум. Како да не сакаше или мразеше, не сакаше и не презира: имаше нешто во него што стоеше над сето ова … „Но Јаворов, неговиот најблизок другар, колега и поддржувач и неговиот прв и единствен биограф, ја потопува својата слика во многу пообилна светлина: „… Можеби правдата и вистината, обожавањето и почитта кон идеалот никогаш не добиле поголема опипливост во човечките зборови – како во оние што излегле од неговата уста…“

Луѓето ги создадоа некои од своите најдобри песни за него. Во збирката „Бугарски народни песни од Македонија“ на Коста Царнушанов, која содржи 1.022 дела снимени и забележани од него, 15 се посветени на Гоце Делчев.

---

Гоце на 5 јануари 1899 година во писмо до раководителот на Организацијата во Дупница, Никола Малашевски, признава длабоко скриена вистина и во исто време болна, не само за него, увид: „… Навистина е штета, но што да правиме КОГА СМЕ БУГАРИ и сите патиме од заедничка болест! Да не постоеше оваа болест кај нашите предци, од кои е наследена кај нас, немаше да потпаднеме под грдиот жезол на турскиот султан…“

Ова писмо, јазикот на кој е напишано и правописот откриваат што е националната самосвест на Гоце – националната самосвест, која во братската земја продолжува да се толкува според сугестиите на јужномакедонската пропаганда.

Тука нема дилема.

Гоце до својот последен ден ги прифаќаше своите обврски со еднаква посветеност и кон Македонија и кон Одрин. Активист е на Внатрешната македонско-одринска револуционерна организација и работи подеднакво посветено во двете области. Во летото 1897 година раководел со чета околу Кочанско, Штипско, Радовишко, Струмишко. Во 1998 година бил во Пирин. Во пролетта 1900 година го обиколи регионот Одрин. Во почетокот на 1901 година извршил увид во Серскиот и Струмичкиот револуционерен округ, а кон крајот на истата година стигнал до Битола, Костур, Лерин и Воден.

Пролетта 1902 година, на негова иницијатива, во Пловдив бил организиран окружен конгрес со дејци од Одринско. Благодарение на неговата мудрост, решени се недоразбирањата и споровите меѓу нив. Организацијата на овие простори се зајакнала и го дочекала востанието како добро подготвена воена единица.

Кога требаше да се смени името на организацијата и таа беше преименувана во Тајна македонско-одринска револуционерна организација (ТМОРО) од Внатрешната македонско-одринска револуционерна организација во новиот Статут, на инсистирање на Гоце, беше напишано следново: „ТМОРО има за цел да обединете ги сите незадоволни елементи во Македонија и Одринско, без разлика на националноста, за да се добие целосна политичка автономија за овие две области преку револуција“.

Во II глава, член 4 читаме: „Член на ТМОРО може да биде секој Македонец и Одрин кој не е компромитиран од ништо нечесно и несвојствено за општеството…“.

Гледаме дека поимите „македонски“ и „одрин“ имаат само географска дефиниција, а не и национална. Според авторите на Статутот, националната дефиниција за двете области е бугарска. И повторно Јаворов не потсетува на неговите зборови:

„Да ја фрли цела Турција во анархија, да го разниша султанското кралство од темел, ситуацијата да биде неподнослива понатаму…“ И доаѓаме до откритието на Гоце, кое не треба коментар, но што ја открива неговата голема одговорност. за судбината на Бугарија: „Се разбира, поинаку би било кога би имале ново грчко-турска војната или некоја српско-турска или конечно бугарско-турска војна;

На 4 мај 1928 година, во весникот Македонско дело, орган на ВМРО (обединета) и на Коминтерната, објавен е напис со наслов „Местото на Гоце Делчев во Македонското ослободително движење“. Автор на написот е Димитар Влахов, отпадник на народноослободителната борба, кој поради кариерни мотиви потпаднал под команда на Коминтерната, а подоцна верен диригент на Титовите идеи за Македонија.

И покрај нагласената идеолошка оценка за Гоце, авторот сè уште не е толку корумпиран за да ги искривува очигледните вистини, па ќе напише: „Гоце по националност бил Бугарин; учел во бугарските училишта: Кукуш, Солун, Софија… Се борел за ослободување не само на македонско-бугарите, туку на сите Македонци… Тој не се борел за Бугарите да станат доминантен народ во Македонија, туку за тие и другите националности во Македонија да бидат слободни …

Гоце беше револуционер во целосна смисла на зборот. Негови учители биле Раковски, Левски, Ботев, Бенковски, Каблешков…“

Како и да е закопано, вистината е како злато, никогаш не фаќа ‘рѓа…

---

Јаворов му посвети на Гоце циклус песни со наслов „Хаидушки песни“, во кој тој го отелотвори своето претчувство за трагичната смрт на војводата.

И зарем не е време секој 4 мај, кога пред црквата Свети Спас во Скопје свечено се врши богослужба во спомен на Гоце, да почнеме да зборуваме за Јаворов, неговиот генијален поддржувач, колега и другар!?

Ако сеуште во Скопје никој не сака да размислува за ваква идеја, нека се погрижат самопрогласените проевропски политичари како Зора Заев, Владо Бучковски, Никола Димитров, Бујар Османи, Антонио Милошовски… да ја вратат вистината за ВМРО и Гоце Делчев таков каков што сјае со силна светлина во двете вечни дела на Јаворов – „Хадушки копнеж“ и „Гоце Делчев – биографија“!

П.С.

Предлагам: Љубчо Георгиевски, Претседател на Владата на Република Македонија – 1998-2002 година да ја реобјави својата брошура „Кој со кого ќе се помири“, која стана популарна во 90-тите, а примерок да им подари на претседателот Пендаровски и премиерот Ковачевски. Потоа на кафе да им објасни што направи Гоце во Едрене, и кои се Одринчани, како и се што не сакаат да знаат за Тодор Александров и Иван Михаилов. Тоа е задолжително затоа што господата не прочитале друга историја освен политизираните историски лекции на Лазар Колишевски.

Нивните постапки се очигледни!

Потоа да ги поканат бугарските професори Александар Ќосев и Ивајло Дичев, вонреден професор Стефан Дечев и нивната итно импровизирана чета. Тие се „единствените во Бугарија кои ја чуваат „тајната“ на безпроблематичните односи меѓу Софија и Скопје и им даваат примерок од нивната брошура. Задолжително да им го прочитате текстот од страница 7, кој се однесува на македонските интелектуалци и политичари: ова ќе пропадне и што ќе биде со густите книги напишани врз основа на очигледни заостанати или државни фалсификати…!“ Ова ќе биде корисно за Самиот Љубчо Георгиевски. Тој ќе се потсети на овие размислувања и ќе биде сразмерен на нив денес.

И ги поканувам сите интелектуалци и политичари од Скопје и Софија да ја прочитаат Велигденската порака на Јаворов, објавена во број 9 од 6 април 1903 година во хектографскиот весник „Слобода или смрт“, што поетот го издава во македонските планини на идеја и со помош на Гоце . Тогаш Јаворов со генијална предвидливост ги изговори пророчките зборови: „…. Понижете го лицемерно злобниот и наречете се себеси христијанин, воздивнуваше лицемерно неправедниот и се нарече христијанин, копјето на христијанството падна во подмолни раце за да биде насочено против самото христијанство…“

И јас ќе прашам: „Против што е насочена копијата на идеите на Гоце денес?

На ова прашање нека одговорат книжниците, фарисеите и проститутките од Скопје и Софија, кои секогаш танцуваат на работ на вистината за да ја прекројат по сопствен лик и подобие.

Не го слушате ли запрепастувачкото ѕвоно на вознемирената совест, господа?!

ХРИСТОС ВОСКРЕСНА!, напиша Николов за БГНЕС.