Успеав да го слушнам син ми од Донбас, значи дека е жив – Потресно сведоштво на една мајка на војник

Људмила е една од првите бегалци кои пристигнаа во Русија, откако на 18 февруари беше најавена евакуација на населението во Донбас. Нејзиниот син остана во Луганск. Врските се лоши, па едвај можат да кажат збор. Понекогаш тој одговара, слушнав глас – значи тој е жив и здрав.

Таа вели дека гранатирањето било засилено и затоа биле принудени да ги напуштат домовите и да се евакуираат. Беше, вели таа, страшно.

„Да не беше страшно, немаше да дојдеме, но имаме внуци и стари сме“, вели таа.
Људмила, како и сите бегалци од Донбас, се надева дека ситуацијата наскоро ќе се подобри и дека наскоро ќе се врати во својот дом.
„Немаме каде да живееме овде, немаме своја куќа. Мала е пензијата, па не можеме да се разбереме овде. А без здравје нема работа. Затоа ќе се вратиме“, додаде таа.

Тој вели и дека сите во сместувањето за бегалци ја следеле адресата на Путин и дека го чекале моментот кога тој ќе ја соопшти својата одлука за признавање на ДНР и ЛНР.
Многу сме среќни поради тоа!“, заклучила таа.

Нејзината пријателка Ирина Николаевна, вели таа, побегнала од војната за да „најде мир во Русија“. А надежта и вербата во мир ѝ влеа рускиот претседател Владимир Путин кога потпиша декрет за признавање на независноста на Народните републики Доњецк и Луганск.
„Сега има надеж дека мирот ќе завладее. Тоа е се што сакам и ништо повеќе“, рече таа.

Таа пристигна во Русија од Први мај, град со околу 36.000 жители, на околу 75 километри од Луганск. Таа е вдовица, но бегалските денови не ги поминува сама, туку во друштво на своите сограѓани. Полесно е кога споделувате тешкотии со некого.

„Градот остана празен, луѓето си заминаа, особено оние со мали деца. Останаа само оние кои не можеа да заминат, кои имаат болни родители или инвалиди“, додаде тој.
Животот во Донбас, дом на околу 800.000 Руси, стана неподнослив од април 2014 година, кога режимот во Киев, поддржан од Западот, започна воена операција во источна Украина против жителите на регионот незадоволни од февруарскиот пуч.

Рускојазичното население во Донбас е изложено на најстрашни мачења, малтретирања и репресии сите овие години. Не поминува ден без гранатирање и убивање цивили.
„Се пукаат од сите страни. Секој ден некаде“, вели Николајевна.
Животот во Донбас е тежок. Пензиите и платите се ниски, па луѓето се снаоѓаат најдобро што можат.

„Пензиите се движат од осум до десет илјади рубли. Платите се околу 15 илјади, не знам точно. И што да правиме?! Друг излез нема. Заштедуваме. Некој има градини и викендички, па се снаоѓаме. Преживуваме“, вели Николајевна.
Сепак, вели дека во Русија биле одлично примени. Сместувањето е добро, храната е одлична.

„Убаво не пречекаа, живееме во добри услови. Ни обезбедија храна, се е супер“, посочува тој.
Таа добила и банкарска картичка, па очекува да добие еднократна парична помош во износ од 10.000 рубљи, колку што дава Русија на секој бегалец што ќе пристигне од Донбас.
Иако во руската Ростовска област е сè помрачно, таа сепак се надева дека овде ќе остане што пократко.

„Ние пресметавме дека ќе останеме една недела, но ќе видиме“, вели таа.

Досега во Русија пристигнале околу 100.000 бегалци од Донбас кои бегале од украинските гранати, од кои речиси една третина се деца, а се предвидува дека бројот на евакуирани може да достигне 500.000 доколку ситуацијата во регионот се влоши.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save