Антибугарската хистерија ја задушува иднината на Македонија: Величков ги изруга Апасиев, Мицкоски и скоро сите поддржувачи на протестите

Протестите кои се одржаа во последните четири дена во Скопје и кои официјално беа предизвикани од т.н Француски предлог, кој всушност е предлог на целата Европска Унија, може да се разгледува од повеќе од една гледна точка. Најважно во сите случаи е како тие можат да влијаат на европската иднина на Република Македонија и кои се суптилните политички пресметки што ги прават политичарите зад нив, вели Атанас Величков за БГНЕС, а целиот негов став го пренесуваме во продолжение:

Првично, протестите беа прогласени за граѓански и непартиски, но две од опозициските партии во македонскиот парламент – најголемата – ВМРО-ДПМНЕ и многу помалата проруска Левица – не пропуштија да влезат во кавгата за политички дивиденди. возење на протестот.

За лидерот на ВМРО-ДПМНЕ, Христијан Мицкоски, овие протести може да се гледаат како еден вид „поправен испит“ по неуспехот на отпорот, кој требаше да го води токму тој, кога на 11 јануари 2019 година македонскиот парламент со 81 глас „за“ ја прифати промената на уставното име на Република Македонија во Република Македонија. Тогаш 8 пратеници од редовите на ВМРО-ДПМНЕ гласаа за таканаречените уставни измени. Мицкоски до ден денес е критикуван за пасивноста на партијата што ја води и секако за тоа што не излезе со јасен став за гласањето на консултативниот референдум што се одржа на 30 септември 2018 година.

Иако Мицкоски е многу далеку од политичкото мајсторство на неговиот претходник Никола Груевски, и по однесување и по умешност, тој многу добро знаеше дека секое отворено противење на референдумот и процесите по него до толкава мера ќе го изолира не само внатрешно, туку и на надворешно-политички план, никогаш нема да му се оствари сонот еден ден да стане премиер на Република Македонија. Тој сон за Мицкоски се уште е жив, па моментално маневрира и се обидува да седне на две столчиња. Од една страна, тој сака да го искористи моментот да се претстави како „бранител на угнетениот македонски народ, кој е пред обезличување и „бугаризирање“ со францускиот предлог“, а од друга страна, не може да си дозволи луксуз да се биде водач на протест, кој ќе се радикализира. Токму поради оваа причина, тој многу вешто ја игра низата на популизмот, користејќи ги лицата на истакнати антибугари, како што се писателот Јефтим Клетников, историчарката Наташа Котлар, новинарите Драган Милосавлевич и Коле Чашуле и, се разбира, неодамна популарниот пироман на бугарскиот културен центар во Битола „Ванчо Михаилов“ – Ламбе Алабаковски.

Мицкоски е обвинет дека ја „менаџирал“ енергијата на протестот од неговите истомисленици, но и политички противници, Димитар Апасиев, пратеник и лидер на проруската партија Левица и Стевчо Јакимовски, градоначалник на скопската општина Карпош и лидер на партијата ГРОМ (која до пред еден месец беше во коалиција со ВМРО-ДПМНЕ). Двајцата „радикали“ – во случајов Апасиев и Јакимовски – се обидуваат да скинат месо од партијата на Мицкоски, обвинувајќи го за кукавичлук и кукавичлук.

Најактивен во овој потфат е универзитетскиот професор со речник за карикатура Димитар Апасиев. Тој го користи секој момент да ја повлече „патриотската черга“ кон себе, истовремено повикувајќи на радикализација на протестот, но откако хулиганите почнаа да фрлаат запаливи коктели и камења кон полицијата, тој побрза да соопшти дека провокациите ги предизвикале лица кои се под заштита на владејачката партија СДСМ.

Апасиев влезе во некој филм за Че Гевара и, како Мицкоски, сака да ги искористи протестите, кои се длабоко антибугарски и шовинистички по природа, но без да се изложува на поголем ризик. Антибугарскиот говор отсекогаш бил во мода меѓу политичките партии во Република Македонија. Тоа е најбезбедниот муабет и секако е во склад со прописите кои доаѓаат од Центарот (за кој злите јазици велат дека се наоѓа во Белград).

Но, што прават луѓето кои учествуваат во протестите, а кои не се поврзани со ниту една од досега наведените формации и со далеку помалку радикални структури што се појавија по потпишувањето на Договорот од Преспа и Договорот за добрососедство, пријателство и Соработка со Бугарија? Едно големо НИШТО.

Овие луѓе ќе останат измамени, сметајќи дека нивна патриотска должност е да си ја спасат државата од „бугаризацијата“. Можеме многу лесно да ги обвиниме дека ги мразат Бугарија и Бугарите, но не смееме да заборавиме дека јазикот на омразата во Северна Македонија кон Бугарија и сè што е бугарско е долгогодишна државна политика. Не можеме да очекуваме ништо поразлично од луѓето кои го прифатиле македонизмот во неговата најчиста антибугарска форма. Токму оваа државна антибугарска политика, водена од властите во Скопје, мора да се прекине и да се напушти како лошо наследство од минатото.

Република Македонија ја има единствената шанса да се оттргне од канџите на југо-комунизмот и да го тргне својот пат кон европеизација. Ова е единствената вистинска опција за граѓаните на оваа земја почнуваат да живеат нормално, без да бидат озрачени од нивните владетели со омраза кон трети земји, со единствена и единствена цел истите тие владетели да се збогатат непречено на грбот на своите сонародници.

Антиевропските и антибугарските протести во Скопје требаше да се случат. Прашањето е каде ќе ја водат Македонија. Дали нивниот ефект ќе биде отрезнувачки за мнозинството од општеството овде или, напротив, ќе забиат уште една шајка во ковчегот на нормализацијата на оваа млада балканска држава, која можеше да биде далеку поважен фактор на Балканот доколку запре со текот на времето нејзината папочна врвца со крво уништената Социјалистичка Федеративна Република Југославија.

ЛИНК од огириналната колумна.