INFOMAX.MK

Медицинската професија се распаѓа како последица на радикалните трансродови активисти.

Постојат цврсти докази дека многу древни општества жртвувале деца на своите богови. Родителите во древните феникиски колонии во Картагина, Сицилија, Сардинија и Малта ги убивале своите потомци пред да ги кремираат, во надеж дека боговите ќе ги слушнат нивните гласови и ќе ги благословат. Со право се згрозуваме од ова, иако понекогаш се прашувам дали го разбираме жртвувањето на децата многу повеќе отколку што би сакале да признаеме. Пред некој ден гледав видео, во кое еден американски хирург се фали дека извршил повеќе од 3.000 двојни мастектомии (отстранување на градите – заб.на уред.) на млади жени, кои платиле за промена на полот. Станува збор за поединци, кои се збунети – дури може да се каже и охрабрени – од страна на оние кои профитираат од ситуацијата, да веруваат дека нивните адолесцентни емоционални искушенија можат да бидат „излечени“ и среќата да владее засекогаш, доколку се подложат на оваа брутална практика.

И навистина е брутална – процес кој често ги вклучува не само гореспоменатите мастектомии, туку и други ужасни хируршки процеси: орхиектомија (тоа е кастрација, едноставно кажано), отстранување на матката, уништување на мускулатурата на подлактицата за да се направи она што не е пенис, но сепак мора да се прифати како таков. Сето тоа. Некој којшто се претставува како лекар и го прави ова на деца, барем мене ми изгледа дека заслужува затворска казна. Што ли се случи со доктрината изразена во античкиот јазик, како primum non nocere – пред сè, не нанесувај штета? Хипократовата заклетва е заменета со заблуда, верување кое може да се резимира како:

„преку блокирање на пубертетот на децата, а потоа и со нивно хируршко менување, ние само го враќаме она што со право им припаѓа. Чувствата на детето се последните арбитри на нивната репродуктивна судбина и секој обид да се оспори нивниот родов идентитет ризикува да ја зголеми нивната склоност кон самоубиство“.

Лаги! Лаги! Лаги! А потоа касапење.

Менување на стандардите

Психолозите – оние од моето поле на медицината – исто така се предадоа на ова групно размислување. „Работната група на Американската психолошка асоцијација за насоки во психолошката пракса со трансродови и родово неусогласени луѓе (TGNC)“ инсистира дека психолозите и другите професионални советници треба да пружаат „транс-афирмативна“ нега, почнувајќи со финеси како изложување на „TGNC-афирмативни материјали во чекалните“. Исто така, од практичарите се бара да испитаат „како нивниот јазик (на пр. употребата на погрешни заменки и имиња) може да ја зајакне родовата бинарност на отворен или суптилен и ненамерен начин. Овие упатства прво личат на прирачник за индоктринација напишан од марксистички идеолози, а второ како документ дизајниран да ја поткопа и уништи самата практика на самата психотерапија.

Алармантна е брзината со која овие „насоки“ се трансформираа во казнени закони, кои регулираат што може да каже и мисли психологот или советникот во однос на нивните клиенти. Дозволете ми да појаснам: зборувајќи како професионалец, без разлика дали во Америка, Британија или било каде, не е улогата на терапевтот да го „афирмира“ или, обратно, да го негира „идентитетот“ на било кој што е под негова грижа. Луѓето доаѓаат да видат терапевт, често по долго и болно размислување, затоа што страдаат, збунети се, или и двете. Работата на тој терапевт е да слуша, да преиспитува и да продолжи со должна претпазливост, а не е ниту да дава евтини совети (и со тоа да си ги припише успесите на нивниот клиент или да им ги префрли неуспесите) ниту да претпоставува посебно знаење за правилниот исход за дадената индивидуа.

Едноставно, нема шанси да ѝ кажам на 15 годишна адолесцентка дека е апсолутно во право ако понекогаш се чувствува повеќе мажествено отколку женствено (на каков и начин да се манифестира тоа чувство), и ако смета дека операцијата е решението да ѝ препорачам хормони истиот ден. Наместо тоа, би поминал многу недели, можеби дури и месеци или години, слушајќи ја како ја расплетува својата приказна, користејќи ја претпазливоста како водич, и би ѝ помогнал да дојде до некое темелно и добро развиено разбирање и за нејзината автобиографска историја и за нејзината судбина. Тоа не е „потврда“ ниту пак е „негирање“. Како би можел да се осмелам да го направам едното и другото кога некој дојде кај мене затоа што е конфузен и очаен – состојба на двојно искуство што укажува на длабока конфузија за самиот идентитет?

Нови радикални насоки

Се фокусирам на Американската психолошка асоцијација (АПА), бидејќи тоа е телото задолжено за воспоставување на нормите и идеалите за клиничка пракса во најпопулистичката демократија на Земјата – принципи кои ќе се шират и се шират пошироко низ Западот, вклучително и во Британија. Некои од нивните „насоки“ се доволно ужасни за да заслужат дисекција:

„Упатство 1. Психолозите разбираат дека родот е небинарна творба, која дозволува низа родови идентитети и дека родовиот идентитет на една личност може да не се усогласи со полот доделен при раѓањето“.

Не ја разбирам оваа радикална постмодерна дефиниција за родот, онаа која се потпира на „длабокото чувство“ или „вродено чувство“ на една личност да биде еден пол наспроти друг, независно од биологијата. Психолошки, неспорно е дека нетривијален дел од мажите имаат женствен темперамент (што во суштина значи дека тие доживуваат повисоки нивоа на негативни емоции, како анксиозност и аналогии на болка – тага, фрустрација, разочарување, депресија) и се попријатни/посогласни (сочувствителни/учтиви) од типичните мажи, и подеднакво вистинито дека нетривијален дел од жените имаат машки темперамент. Но, ова не менува како професионалците треба објективно да го проценуваат полот на една личност.

Психолозите некогаш се грижеа за тоа дали мерењето ги следи стандардните практики на валидност и доверливост. На пример, обидете се да прочитате документ објавен од самата АПА во 2014 година, каде што ќе дознаете дека секој психолог достоен на својата професија е должен да користи „конструкти“ (т.е. термини, како што е „род“) на технички соодветен начин. Ова, во најмала рака, значи дека основните атрибути мора да бидат мерливи и правилно измерени. Но, сето тоа не важи кога разговараме за магијата на „родот“, кој е целосно субјективно дефиниран, иако тоа инсистирање несомнено е во спротивност со претходните стандарди. Чувствата über alles, луѓе. И не е шега. Особено ако имате 15 години и сте биле подложени на операција што ве прави неспособни да се репродуцирате, честопати за да поттикнете нечие чувство за морална супериорност или самопрепишано чувство на „сочувство“ – збор што сè повеќе ме стресува кога ќе го сретнам.

Нови доктрини

Психолозите, исто така, сега ја усвојуваат едноставната и сè, освен револуционерна, доктрината за „интерсекционалност“ без поговор. А каква е таа доктрина? Ништо повеќе од тврдењето дека човечките суштества се карактеризираат со идентитети, кои опфаќаат повеќе димензии. Секое лице има раса, етничка припадност, пол, темперамент (само таму има пет димензии), ниво на интелигенција итн. Тоа го знаевме отсекогаш. Само кога будалите го забележаа очигледниот факт дека статусот на малцинството може да биде собирок или мултипликативен, успеа да стане жешка културна тема. Мразам што треба да го посочам она што, секој и малку разумен човек, без никаква обука во статистика, веќе го знае, а тоа е дека е можно да се биде од латинско потекло (или дури и ‘LatinX’, да го употребам тој апсурден, понижувачки и надмен термин) и жена истовремено. Меѓутоа, ова не може да се доведе во прашање, без страв од отфрлање од страна на колегите. Забележете ја застрашувачката формулација на Упатството 7:

„Психолозите ја разбираат потребата од промовирање на социјални промени, кои ги намалуваат негативните ефекти на стигмата врз здравјето и благосостојбата на луѓето од TGNC“.

Накратко: ако не сте активист (и еден од нашите активисти), бидете претпазливи. Значи, што треба да управува со моето однесување како терапевт и со вашите очекувања како клиент? Одговорот на тоа е: сè што активистите сметаат дека е приоритет по нивните импулсивни желби. И запомни го тоа на суд, народе.

Активна злоба

Сè повеќе ми е срам што сум клинички психолог со оглед на крајниот кукавичлук, без’рбетност и апатија што ги карактеризира многу мои колеги и уште повеќе моите професионални здруженија. Ако ништо друго, по 20 години кога сите ќе зажалиме за овој ужасен социјален експеримент, ќе можам да кажам:

„Реков не, кога сите инсистираа да учествуваме во жртвувањето на нашите деца“.

Другите земји, а особено Британија, не смеат да ги прават истите грешки како САД и други места. Не можам да се согласам со тоа што го правиме. Не можам да се придржувам до она што стана доктрина на мојата професија. Сметам дека делата на медицински „професионалец“ кој брза да ги обезличи, стерилизира и им нанесува штета на младите луѓе, преку очигледно непромислени, опасни, експериментални процедури – ја преминуваат границата на „не нанесувај штета“ и преминуваат во целосна штета. Само ако ги закопаме главите во песок, стерилитетот, нарушената или отсутна сексуална функција, сложените реакции на лошо разбраните хормони, трошоците и, испреплетени со сето тоа, бедата и конфузијата – ќе продолжат кај безброј млади луѓе. Исто така, мораме да се справиме со заканата исправена пред интегритетот на целиот образовен систем, како што расте индоктринацијата во истата филозофија што го поттикна овој хируршки комплекс и насоките на АПА. Тоа ја загрозува довербата на јавноста од која зависи нашиот мир и просперитет.

И, патем: дефинитивно ќе се покаже дека несразмерен број деца „ослободени“ од нивната родова конфузија би пораснале во физички комплетни и целосно функционални возрасни хомосексуалци. Има ли потреба да посочам дека овој невкусен факт го исмева секое тврдење дека проширениот азбучен свет на групата ЛГБТК+ претставува хомогена и обединета „заедница“?

Ја преминавме границата од идеолошко поседување до активна злонамерност – и го мултиплицираме нашиот грев (постои „интерсекција“ за секој од нас) со припишување на нашите ужасни постапки на (некакво си) „сочувство“. Господ нека ни е на помош. Навистина.