Добро утро со Инфомакс: Ми тежи Татковино таа крв што чади на твои херои од туѓи пари загадени

Никола Јонков Вапцаров е македонски поет, есеист, новинар и револуционер и еден од основачите на Македонскиот литературен кружок во Софија (1938-1941). Роден е на 7 декември 1909 година во Банско, во Пиринска Македонија, каде го минал и детството.

Вапцаров учи гимназија во Разлог, Пиринска Македонија, но поради тешката материјална состојба го прекинува образованието и потоа завршува воено поморско- машинско училиште во Варна. Поради условите во кои живеел, Вапцаров се школувал, а подоцна и пишувал на туѓ јазик, но никогаш нема да заборави дека е Македонец.

Првата своја песна „Кон светлите идеали“ ја објавува во весникот „Борба“ во 1926 год. Наредните две години своите творби ги објавува објавува во списанието „Родина“.

Во 1940 година Вапцаров ја издава својата единствена стихозбирка „Моторни песни“.

Добро утро Македонци, уживајте во “Татковина”

Татковина

Над тебе се крева
гранитниот Пирин,
тој пленик на маглите сури;
над села што патат
сал орлови јата, –
по полето вилнеат бури.

А години беа,
низ кои со смеа
ме лулаа мечти нероднички.
Живеачка ведра
и лесна,
живеачка штедра
и песна
ти беше заводничка.

Но, ете –
кај минав
низ масло,
низ чад
и машини
кај минав
низ јарем и гнет –
насекаде кај што се борат
за леб.

И нешто се скрши
во мене.
Та, завикав од болка,
но- безизлез притеснет.
Се свртев зад себе
и плукав озлобено
и в тебе
и в животот клет.

Сега си ми блиска,
од мајка си поблиска, љубена!
Но, денес ме плиска
ех, крвта, во ненужност губена,
во сонот ме гушат
пресметките и крв по плоштадите
на твои херои
од туѓински пари загадени.
Ми тежи, ТАТКОВИНО,
знај, жестоко в срце ме гребе
таа крв што чади,
та јас ќе те прашам:
сè ова
ти беше ли нужно
тебе?

Мрак тежи.
Во мракот – робија и гнет.
Глад.
Векови цели стоиш поназад.
А некаде животот расне,
се буди
среде фабрики рој
и голема вера.
А народот мој
се труди и гасне
како в далечината
бронзена ера.

Пак тебе те сакам
татковино Гоцева, Дамева,
во тебе се родив
младините тука ми беа.
И в срце го носам
тревожното знаме
и вечниот полет
на сите без леб и без стреа.