INFOMAX.MK

Еуфоријата е бескрајна, а можеби и заслужена? По толку години маки, МПЦ-ОА ја доби долгоочекуваната независност и еднаквост меѓу православните цркви. Ова е чин кој отвора многу прашања за кои никој во Скопје не сака ни да размислува., пишува Иван Николов, редактор на списанието “Бугарија-Македонија”.

Медиумите во Скопје продолжуваат да го фалат настанот. Како и секогаш, кога Македонија станува проблем чии корени неминовно достигнуваат големи длабочини, научниот кредибилитет се заменува со митови.

Меѓу многуте ентузијастички написи во вести ќе издвојам два кои ги повторуваат сите суптилности на одамна воспоставената лажна реалност во Белград и Скопје.

Во опсежна анализа во весникот „Нова Македонија“, од 26 мај 2022 година со наслов „Автокефалноста на МПЦ-ОА е голема победа за македонскиот национален идентитет“, авторот Сашо Таневски во панегириски стил ја репродуцира азбуката од десет години македонска пропаганда.

Авторот, како и секој неук, арогантно и триумфално започнува:

„Со настаните на црковниот план десет дена, бугарската стратегија за негирање на македонскиот народ, неговиот јазик, идентитет и историја е целосно поразена и разоткриена. Како Вселенска Патријаршија, пред меѓународните партнери…“

Прашањето зошто македонската интелигенција, особено креативната интелигенција, продолжува толку немилосрдно да ги повторува изумите на политичарите од 40-тите години на минатиот век, има јасен, прецизен и сеопфатен одговор, но никој не се осмелува да го каже гласно. Нешто повеќе.

Текстовите како оној на Сашо Таневски и Венко Андоновски („Господ пак зборува на македонски“, Нова Македонија, 25 мај 2022 година) ја продлабочуваат кризата во македонските хуманитарни науки, истакнувајќи ги огромните научни недостатоци во националното самоспознавање. Добро, но интелектуалецот е интелектуалец, затоа што бара, не им верува на непазарните муабети и стигнува до изворот на знаење.

Парадоксално, изненадувачки, неразбирливо е како луѓето со претензии, како македонските научници, новинари, културолози, не сакаат да се мачат да ѕирнат во обилните факти на античката и средновековната научна документација. Ако го направат тоа, нема да џагорат глупости како Сашо Таневски и Венко Андоновски. Ако, пак, се запознаени со фактите и ја заобиколат вистината, тогаш немаат право да се нарекуваат интелектуалци. Тие се само измамници во фенси пропагандни одела или луѓе манипулирани од сопствената ароганција.

Немаме време за губење, па ќе ве потсетам дека настаните од таа ера фрлија многу светлина врз современиците – византиските автори Јован Ефески, Лав Граматик, Кекавмен, Михаил Псел. Ќе се осврнам на текстовите особено на Скилица и Јоан Зонара, како и на извадоци од Опширното житие на свети Климент Охридски и други.

Што следи од сведоштвата на овие средновековни автори?

ПРВО. Зборот „Македонија“ како државен ентитет, концептот „македонски“ како национална, племенска или племенска дефиниција отсуствува во сите списи кои се занимаваат со прашања поврзани со раниот среден век на Балканот. Под темата (регион) Македонија во Византија ги означила земјите во Тракија околу Едрене.

ВТОРО. За црковните прашања по падот на Самуиловата држава под византиска власт, царот Василиј II Бугарскиот убиец издал три повелби – во 1019, 1020 и 1025 година.

Во првото писмо читаме: „… Затоа, како резултат на тоа, го потврдуваме пречесниот Јован да биде архиепископ Бугарски и да раководи со работите поврзани со Архиепископијата…“

Второто писмо започнува вака: „Од издавањето на оваа сигил за опфатот на БУГАРСКАТА епископија, најсветиот архиепископ Бугарски, тој побара од нашето царство да издаде уште една сигил…

Ние, исто така, наложуваме дека сегашниот Пресвет Бугарски Архиепископ треба да има голема епархија како што била и онолку голема колку што била под цар Петар, и да владее и да управува со сите епархии во Бугарија…“

И Третата повелба: „Денешната сигил на царството ни ја дала пресветата архиепископија БУГАРСКА, за слободно да ги поседува следните епископии“ итн.

ТРЕТО. Во Опширното житие на свети Климент Охридски Теофилакт-11 век, во поглавјето XX, „Климент станува епископ“, став 62, го читаме следново: „Климент што се однесува до татка си, веруваа дека тоа е сè што угодува. Господ… тој (кралот Симеон – ба) го постави за епископ на Дремвица или Велика и така КЛИМЕНТ СТАНА ПРВ ЕПИСКОП НА БУГАРСКИ…“

Како што гледаме, никаде не се зборува за државата Македонија, за македонскиот народ, за македонската црква, за македонските светци…

Ги повикувам господата Сашо Таневски и Венко Андоновски да ги побијат текстовите што ги цитирав, спротивставувајќи ги со „оригиналите“ што ги имаат.

Непромисленото препишување на оригинални документи од научници во Скопје стана сеприсутно.

Таквата реторика се содржи во учебникот по историја за прва година гимназија од Блаже Ристовски, Шукри Рахими, Симо Младеновски, Тодор Чепреганов и Митко М. Панов. На пример во главата “Словенската писменост во Македонија” доаѓаме до следниот бисер: “Методиjа, како воjвода, во 845 г. бил испратен за управник на Словенското Кнежество во Македониjа…во ова кнежество живеелe Струмjаните. Методиjа имал задача да jа осигура нивната поддршка во заштита на Македониjа ОД НАПАДИТЕ НА БУГАРИJA …“ И понатака :“Во почетокот на 50-те години на IX век во Македониjа бил испратен и Константин. Мисиjата на Константин се состоела во помагање на неговиот брат Методиjа за заjакнуванье на византиските позиции во Словенското Кнежество и за СПРЕЧУВАНЬЕ НА БУГАРСКИТЕ НАПАДИ…“

Спорот е излишен. Само ќе го цитирам текстот на Теофилакт во Пространото житие за Свети Климент Охридски. Во четвртата глава, Методија во Панонија се вели следново:“…Великиот кнез Методија го ширеше бугарското слово…“ И продолжува во параграф 16:“Борис имал многу добар разум…Покрај него и БУГАРСКИОТ НАРОД почнал да го прифаќа христијанството. “

На какво, всъщност, учат подрастващите македонските учители – да търсят истината или да я заобикалят и цял живот да живеят в заблуди?!

Да се вратиме на денешната македонска практика!

Во истиот учебник по историја, истите автори во поглавјето „Воспоставување на македонската држава – Самуиловото царство“, стр.153-154 пишуваат: „… Со .Оваа држава ја експлоатирале синовите на кнезот Николај… Давид, Арон Мојсеј и Самуил, кој во 969 година се побунил против БУГАРСКАТА ВЛАСТ… Востанието набргу се проширило и во други области, со што Бугарите биле отстранети од Бугарија.

Со воспоставувањето на независна политичка, воена и црковна власт во Македонија, во Македонија е создадена ПРВАТА МАКЕДОНСКА СРЕДНОВЕКОВНА ДРЖАВА – Ослабената Бугарија не можела да го спречи создавањето на македонската држава итн. сите во ист дух.
Како побивање на тврдењата на авторите на учебниците од Скопје, современиците на овие настани, византиските хроничари Скилица и Јоан Зонара оставија сосема различни сведоштва…

Скилица: „Веднаш по смртта на императорот Јован Цимиши, Бугарите се побунија и беа назначени да управуваат од четворицата браќа: Давид, Арон, Мојсеј и Самоил…“
Јоан Зонара: „И во Бугарија повторно се случи ферментација. Зашто, штом се дозна за смртта на Цимиши, Бугарите им ја доделија власта на четворицата браќа – Давид, Арон Мојсеј и Самоил…
А во Летописот Дукла – артефакт од XII век – пишува: „Во тоа време во бугарското племе се крена некој Самуил, кој се прогласи за цар. Водел долги војни со Грците и ги протерал од цела Бугарија…“
За востанието на Петар Делијан Скилица пишува и: „Еден Бугарин, Петар, по прекар Делијан… почна да талка низ Бугарија… Тој објави дека е син на Роман, син на Самуил, и се побуни против народот на Бугарите…“
Погоре цитираниот учебник по историја не е исклучок, но е тема за подетална анализа.

Да се вратиме на новиот статус на МПЦ-ОА! Еуфоријата на настанот е избрзана и лековита. Исклучувајќи ги личните амбиции на Вселенскиот патријарх во моментов, политичката и геополитичката ситуација, како и десетгодишната српска стратегија за спротивставување на Македонците на Бугарите, доаѓаме до судбината на егзархиските црковни општини во Македонија веднаш по Светот. Војна I. До 1913 година во Македонија имало 1.139 цркви, 155 параклиси, 62 манастири и 1.132 свештеници. Сите тие се поддржани од Бугарската егзархија, која преку плебисцити, т.е. Сенародна анкета е признаена како нејзина црква речиси во цела Македонија.

Во Скопје, поради систематски сугерираното српско гледање на настаните, се појавуваат замени кои до денес не се анализирани и оценети. Дали некој професор-теолог или политичар тргнал да ги разбере целите на српско-четничката пропаганда во Македонија!? Дали некој во Скопје зборува за ѕверствата на семинарот Василије Тарбиќ, кој ја предводеше четата која влезе во Македонија по Илинденско-Преображенското востание за да ги убие свештениците на Егзархијата и да го тероризира населението
А „подвизите“ на митрополитот Варнава, подоцна патријарх на Српската православна црква? Водел комитет и извршил низа ѕверства, убиства и немири. Истото важи и за идниот српски бискуп скопски Јосип, кој како герилец колеше егзархиски свештеници и учители.
А најважен е договорот меѓу Српската православна црква и Цариградската патријаршија,
по Првата светска војна! Тие потоа го делеле егзархиското наследство во Егејска и Вардарска Македонија, при што СПЦ ѝ платила на Цариградската патријаршија 1.500.000 златни франци. Да не зборуваме за егзархиските епископи убиени и протерани и стотиците свештеници кои одбиле да го напуштат неговото стадо и биле принудени да ги променат имињата според грчкиот и српскиот систем на името, но биле малтретирани, затворани и повторно образовани.

Како пред 100 години, така и денес политичката и геополитичката целесообразност го даде ликот на канонот, но Господ гледа. Не сите свештеници во братската земја потонаа во отпадништво, себичност и послушност кон фарисеите. Знам дека во самата МПЦ-ОА има доволно нераспадливи, проникливи и вистинознајни Божји слуги, браќа и сестри од многубројните манастири, кои еден ден ќе го тргнат превезот на лагата.

Тогаш новиот статут на Македонската православна црква – Охридска архиепископија ќе се сврти против оние кои денеска ја величаат, бидејќи доброволно ќе стапи во братска заедница со Бугарската православна црква за враќање на вистинската побожност, правда и братство.

И овој ден не е далеку затоа што

БОГ ГО ГЛЕДА И БЛАГОСЛОСУВА И ГО КАЗНУВА СО СВОЕТО МОЌНО ПРАВО.